Franz Beckenbauer uznawany jest za najlepszego obrońcę wszech czasów. Jest także jednym z najbardziej utytułowanych piłkarzy w historii. Beckenbauer to największa legenda niemieckiej piłki. Przez ponad dekadę przyczyniał się do największych sukcesów niemieckiej piłki, zarówno reprezentacyjnej jaki i klubowej. Zyskał przydomek „Cesarz”, bo jako jeden z dwóch zawodników zdobył Mistrzostwo Świata jako piłkarz i trener. Posiadał nienaganną technikę, a jego gra była niezwykle elegancka i pomysłowa. W rzeczywistości był piłkarzem bardzo wszechstronnym. Grając jako „stoper”, często brał się za rozgrywanie piłki, a także uczestniczył w atakach, zmieniając funkcję i postrzegania „libero”.
Data i miejsce urodzenia: 11.09.1945, Monachium
Narodowość: Niemcy
Pozycja na boisku: Obrońca
Wzrost: 181 cm
Waga: 75 kg
Spis treści
1. Największe osiągnięcia
Reprezentacja Niemiec
- Mistrz Świata z 1974 roku (RFN)
- Wicemistrz Świata z 1966 roku (Anglia)
- Brązowy medalista z 1970 roku (Meksyk)
- Mistrz Europy z 1972 roku
- Wicemistrz Europy z 1976 roku
Międzyklubowe
- Trzykrotny zdobywca Pucharu Europy – 1974, 1975, 1976 (Bayern Monachium)
- Zdobywca Pucharu Zdobywców Pucharów – 1967 (Bayern Monachium)
- Zdobywca Pucharu Interkontynentalnego – 1976 (Bayern Monachium)
Klubowe
- Pięciokrotny Mistrz Niemiec – 1969, 1972, 1973, 1974, 1982
- Trzykrotny zdobywca Pucharu Niemiec – 1966, 1969, 1971
Indywidualne
- Najlepszy Piłkarz Świata według World Soccer – 1972, 1976
- Czterokrotnie wybierany najlepszym Piłkarzem Niemiec
- Pięciokrotnie wybierany do najlepszej „11” na turniejach mistrzowskich
- Strzelec 13 goli w 103 występach w Reprezentacji RFN
- Ogółem strzelec 81 goli w 587 meczach seniorskich
Nagrody
- Dwukrotny zdobywca Złotej Piłki (1972, 1976) oraz dwukrotnie drugi (1975, 1975)
- Laureat nagrody (wraz z Pele) Piłkarz Stulecia FIFA i Osobowości Piłkarska
Trener
- Mistrz Świata z 1990 (RFN)
- Wicemistrz Świata z 1986 (RFN)
- Mistrz Bundesligi z 1994 (Bayern Monachium)
- Mistrz Francji z 1991 (Olympique Marsylia)
- Zdobywca Pucharu UEFA 1996 (Bayern Monachium)
2. Kariera klubowa
Franz Beckenbauer urodził się w roku zakończenia II wojny światowej i wychowywał się w ruinach Monachijskiego miasta w „lepszej”: części powojennych Niemczech. Był drugim dzieckiem Franza Beckenbauera Sr. i jego żony Antonie. Ojciec Franza nie był wielkim fanem piłki nożnej jednak nie wpłynęło to na młodego Beckenbauera, który rozpoczął swoją przygodę z piłką nożną wieku 9 lat z zespołem SC Monachium ’06. Zaczynał jako środkowy pomocnik, a jego pierwszym idolem piłkarskim był Fritz Walter. Problemy finansowe klubu sprawiły, że musiał przejść do miejscowego rywala Bayernu Monachium. Tam też pozostał przez kolejne 18 lat!
Zanim Franz Beckenbauer trafił do drużyny seniorskiej minęło parę lat, ale ostatecznie stało się to 6 czerwca 1964 roku w meczu z Stuttgarter Kickers. Dobry sezon Bayernu poskutkował wcieleniem klubu do nowo-powstałej Bundesligi. Beckenbauer jako gracz rozwijał się w zawrotny tempie. W 1966 roku zdobył Puchar Niemiec, a rok później wywalczył Puchar Zdobywców Pucharów. W 1968 Franz Beckenbauer był już kapitanem monachijskiej drużyny. Kariera Beckenbauera biegła praktycznie równolegle z innym wybitnym niemieckim piłkarzem Gerdem Mullerem, z którym Franz grał w Bayernie i Reprezentacji RFN.
W 1969 roku po raz pierwszy zdobył Mistrzostwo Niemiec. Pierwsze z czterech które wywalczył z Bayernem. Jednak największe sukcesy z Bayernem osiągnął na arenie międzynarodowej, kiedy to w latach 1974- 1976, trzy razy z rzędu sięgnął po Puchar Europy. W 1974 r. klub z Monachium pokonał w dwumeczu Atletico Madryt. Rok później w finale Beckenbauer z kolegami pokonał Leeds United. Rok 1976 to trzeci Puchar Mistrzów Beckenbauera. Ukoronowaniem kolejnego sukcesu w europejskich pucharach było przyznanie Beckenbauerowi drugiej Złotej Piłki.
W 1977 roku Franz Beckenbauer odszedł z Bayernu i przyjął lukratywny kontrakt za Oceanu przechodząc do New York Cosmos – klubu w którym kończył właśnie karierę Pele. Franz spędził tam cztery sezony, sięgając trzykrotnie po Soccer Bowl i zostającym najlepszym graczem ligi.
W wieku 35 lat powrócił do RFN i związał się na dwa lata z Hamburgiem SV. Przez dwa sezony rozegrał 37 spotkań i zdobył piąte Mistrzostwo Bundesligi. Na zakończenie swojej niezwykłej kariery powrócił do New York Cosmos by 1983 roku zakończyć karierę piłkarską.
3. Kariera Reprezentacyjna
Świetne występy w Bayernie sprawiły, że Beckenbauer już jako 20-latek zadebiutował w Reprezentacji RFN. Wziął udział w Mistrzostwach Świata w Anglii (1966), na których doszedł z kolegami aż do finału, gdzie w pamiętnym meczu RFN uległo Anglii 4:2. Początek turnieju dla młodego Beckenbauera zaczął się wyśmienicie, w meczu Szwajcarią strzelił on dwie bramki. W ćwierćfinałowym meczu z Urugwajem również wpisał się na listę strzelców. Podobnie było w półfinale, gdzie w meczu z podtekstem politycznym, Niemcy spotkali się z Związkiem Radzieckim, wygrywając 2:1. W finale z Anglią, nowo narodzona międzynarodowa gwiazda futbolu w postaci Beckenbauera, spotkała się z już uznaną legendą angielskiej piłki – Bobbym Charltonem. Do rozstrzygnięcia spotkania był potrzebna dogrywka, w której Anglia strzeliła dwie bramki, w kontrowersyjnego gola na 3:2, kiedy to piłka wylądowała w okolicach linii bramkowej.
Na tym turnieju Beckenbauer został wyróżniony tytułem Najlepszego Piłkarza Młodego Pokolenia.
Cztery lata później na mundialu w Meksyku, Franz był już jedną z największych gwiazd Futbolu, choć Beckenbauera przyćmił napastnik drużyny RFN i kolega z klubu – Gerd Muller. Po przebrnięciu fazy grupowej RFN spotkało się z Anglią. Rewanż się udał, Niemcy wygrali 3:2 po dogrywce, a jednego z goli strzelił Beckenbauer. Ostatecznie RFN odpadło z półfinale, ale wygrało mecz o trzecie miejsce z Włochami. W ten sposób „Cesarz” miał w dorobku brąz i srebro, brakowało mu jedynie złota.
Pierwszy wygranym turniejem mistrzowski Beckenbauera były Mistrzostwa Europy w 1972 roku. Tak talent Niemca objawił się na dobre. Mimo iż to Muller strzelał bramkę za bramką, to wszechstronną i niezwykle efektywną grę Beckenbauera doceniono najbardziej. W miniturnieju(były tylko cztery zespoły) odbywającym się w Belgii, RFN pokonało w finale ZSRR 3:0. Beckenbauer zdobył też Mistrzostwo Niemiec i nie mogło być inaczej, Złota Piłka France Football powędrowała w jego ręce.
Wówczas Reprezentacja Niemiec Zachodnich był niezwykle silna, a jej trzonem i filarem był właśnie Franz Beckenbauer. Nic dziwnego że na MŚ w 1974 roku, rozgrywanym na własnym podwórku byli jednymi z głównych faworytów. Ale łatwo nie było, gdyż już w pierwszej grupie RFN zostało pokonane przez „kolegów” zza muru – NRD.
W drugiej fazie grupowej, w meczu decydującym o awansie do finału. Niemcy spotkali się ze rewelacja turniej świetnie grającą Polską. W słynnym meczu na wodzie, gol Mullera przesadził o awansie. Tak ekipa Niemiecka z Beckenbauerem na czele zmierzyła się z „futbolem totalnym”, reprezentowanym przez znakomitych Holendrów z Johanem Cruyffem. W meczu starło się zatem dwóch geniuszy futbolu. Beckenbauer dyrygował obroną tak, że Holendrzy nie mogli wykorzystać swoich możliwości i umiejętności, mecz zakończył się zwycięstwem RFN 2:1. „Cesarz” jako kapitan drużyny, podniósł po raz pierwszy nowe trofeum Puchar Świata FIFA, (wcześniej był Puchar Nike). Niemcy też jako pierwsi zdobyli pod rząd ME i MŚ, Beckenbauer ma w dorobku medale MŚ każdego kruszcu.
Ostatnim wielkim turniejem „Cesarza futbolu” były Mistrzostwa Europy w 1976 roku. Reprezentacja RFN już bez Gerda Mullera, doszła do finału gdzie przegrał z Czechosłowacją. Beckenbauer zdobył swój piąty medal z turniejów mistrzowskich, będąc pod tym względem rekordzistą.
4. Kariera trenerska
Fanz Beckenbauer jako piłkarz stał się ikoną o wielką osobistością niemieckiej piłki. Nic więc dziwnego, że zaraz po zakończeniu kariery, w 1984 roku zaproponowano mu objęcie posady trenera Reprezentacji RFN. „Cesarz” miał poprowadzić Niemcy na MŚ w 1986 roku. Wyszło mu to całkiem dobrze, gdyż na mundialu w Meksyku dotarł aż do finału, gdzie uległ Argentynie ze wspaniałym Diego Maradoną w składzie.
Mimo, iż Niemcy zawsze celowały w największe cele, srebro MŚ nie zostało odebrane jako porażkę. Beckenbauer prowadził reprezentację do mundialu w 1990 roku. We Włoszech jego ekipa z nowymi gwiazdami niemieckiej piłki jak Lothar Matthaus czy Jurgen Klinsmann, zdobyła trzeci Puchar Świata. Po drodze podopieczni Beckenbauera pokonali Holandię z Gullitem i van Bastenem, Anglię, Czechosłowację i Argentynę z Maradoną, w rewanżowym finale z przed czterech lat. W ten sposób Franz Beckenbauer stał się drugim piłkarzem po Mario Zagallo, któremu udała się sztuka zdobycia mistrzostwa jako trener i piłkarz.
Po tym niezwykłym osiągnięciu Beckenbauer rozstał się z reprezentacją i wziął się za trenerkę klubową. Pierwszą drużyną, z którą pracował był francuski Olympique Marsylia, lecz był to tylko czteromiesięczny epizod, po którym zmienił posadę na dyrektora technicznego klubu.
W 1991 roku został Wiceprezesem, a trzy lata później prezesem Bayernu Monachium. Jako trener klubu z Monachium pracował w 1994 i 1996 roku sięgając po Mistrzostwo Niemiec i Puchar UEFA.
W 1998 roku został został także wiceprezesem Niemieckiego Związku Piłki Nożnej, przyczyniając się do zorganizowania w 2006 roku Mistrzostwo Świata w Niemczech.
5. Beckenbauer prywatnie
Beckenbauer był trzykrotnie żonaty i ma pięcioro dzieci, z których jedno – Stephan – był zawodowym piłkarzem. Znana jest afera z lat jego młodości, kiedy to w wieku 18 lat spłodził dziecko i nie wyraził chęci poślubienia swojej dziewczyny, za co został niemal wyrzucony z klubu. W wolnych chwilach lubi grać w golfa. Beckenbauer mieszka od 1982 roku w austriackim Tyrol Oberndorf. Udziela się także jako komentator i autor artykułów w gazecie Bild.
6. Podsumowanie
Franz Beckenbauer nigdy nie schodził poniżej swego wysokiego poziomu, w plebiscycie Franz Football był obecny w pierwszej piątce aż 10 razy! Zajął drugą pozycję za Johanem Cruyffem, w rankingu IFFHS (Międzynarodowa Federacja Historyków i Statystyków Futbolu) europejskiego piłkarza XX wieku oraz trzecią pozycję wśród piłkarzy świata. Mecz pożegnalny Beckenbauera z klubem z Monachium odbył się z 33-letnim opóźnieniem (2010), gdyż w 1977 roku, ówcześni włodarze klubu nie zgodzili się, aby w szczególny sposób pożegnać ikonę Bayernu.
Beckenbauer był wielokrotnie wyróżniany odznaczeniami cywilnymi m.in. Krzyżem Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec i Krzyżem Komandorskim Zasługi Republiki Federalnej Niemiec. Na jego cześć wybito również monetę z jego podobizną. Beckenbauer pełni funkcję ambasadorem futbolu na całym świecie.
