Miroslav Klose • LegendyFutbolu.com

Miroslav Klose to utytułowany niemiecki piłkarz, który urodził się w Polsce. Prywatnie głęboko wierzący i skromny. Na boisku wielki zwolennik gry fair play.

Data i miejsce urodzenia: 9 czerwca 1978 r., Opole, Polska

Pozycja na boisku: Napastnik

Wzrost: 184 cm

Waga: 81 kg

1. Największe osiągnięcia

1.1. Reprezentacja Niemiec

Srebrny medal na Mistrzostwach Świata: 2002
Brązowy medal na Mistrzostwach Świata: 2006, 2010
2. miejsce na Mistrzostwa Europy: 2008
3. miejsce na Mistrzostwach Europy: 2012^[2]
Złoty medal na Mistrzostwach Świata: 2014

1.2. Międzyklubowe

2. miejsce w Lidze Mistrzów UEFA: 2010^[2]

1.3. Klubowe

Werder Brema:

Zdobywca Pucharu Ligi: 2006^[2]

Bayern Monachium:

Zdobywca Pucharu Bundesligi: 2007
Zdobywca mistrzostwa Niemiec: 2008, 2010
Zdobywca Pucharu Niemiec: 2008, 2010

Lazio Rzym:

Zdobywca Pucharu Włoch: 2011^[2]

1.4. Indywidualne

Najskuteczniejszy piłkarz w historii Mistrzostw Świata: 16 goli
Najskuteczniejszy piłkarz w historii reprezentacji Niemiec: 71 goli
Król strzelców Mistrzostw Świata w Niemczech (5 goli): 2006
Drugi piłkarz w historii włoskiej Serie A, który strzelił 5 goli w jednym meczu
Król strzelców Bundesligi: 2006

2. Biografia

2.1. Rodzina Klose

Miroslav urodził się jako Mirosław Marian Klose w historycznej stolicy Górnego Śląska, czyli wOpolu. Pochodzi z bardzo usportowionej rodziny – ojciec (Józef) był piłkarzem nożnym, matka (Barbara) – piłkarką ręczną i to w dodatku renomowaną reprezentantką Polski.

Jego życiowe losy na dobre odmienił rok 1987. Wtedy to bowiem państwo Klose wyjechali do Niemiec (ówczesny RFN). Jak się potem okazało, postanowili zamieszkać tam już na stałe. Głównym powodem ich przeprowadzki było jednak przesiedlenie. Jako swoje miejsce zamieszkania wybrali miejscowość Kusel – położoną nieopodal Kaiserslautern.^[3]

W sylwestra 2004 roku „The Ice Man” (ang. Człowiek z lodu) zmienił stan cywilny poślubiając Polkę – Sylwię. Już rok później na świat przyszła dwójka ich dzieci — bliźniaki Luan i Noah.

2.2. Początki piłkarskie

Młody „Miro” (pseudonim piłkarza) pierwsze nauki gry w futbol pobierał z przydomowego podwórka. Smaku solidnego grania posmakował nieco później, kiedy to trafił na wychowanie do FC Homburg. Był wówczas rok 1998. Stamtąd, od sezonu 1999/2000, wskoczył do kadry solidnego niemieckiego pierwszoligowca — FC Kaiserslautern. Dopiero od tego momentu (miał 21 lat) jego nazwisko zaczynało w Niemczech coś znaczyć. Co ciekawe, wcześniej uczył się w szkole zawodu… cieśli.

2.3. Gra w reprezentacji Niemiec

Jak przyznawał w wielu rozmowach, gra dla Niemiec, mimo, że ma też polskie pochodzenie, była jego marzeniem i spełnieniem. Namówić go do zmiany decyzji próbował sam Jerzy Engel:

– Engel przyjechał do mnie do Kaiserslautern i rozmawiał ze mną na ten temat, ale ja już wtedy postanowiłem, że będę grać w reprezentacji Niemiec, więc nie było szansy na zmianę decyzji – stwierdził w jednej z rozmów sam zainteresowany.^[4]

2.4. Gra klubowa

W 2004 roku na trzy sezony przeniósł się do Werderu Brema, w którym trafiał niemalże jak na zawołanie (53 gole). Zaowocowało to transferem do monachijskiego Bayernu, a od 2011 roku zgłosił się po niego klub ze stolicy Włoch – rzymskie Lazio.

2.5. Gra fair play

Miroslav Klose jest uczciwym człowiekiem tak na boisku jak i poza nim.

Przykładem może być mecz SSC Napoli – Lazio Rzym (3-0) rozegrany 26.09.2012 w ramach włoskiej ligi Serie A. W 4. minucie meczu po dośrodkowaniu z rzutu rożnego Klose w zamieszaniu uderza piłkę ręką, która wpada do siatki Napoli. Miroslav przyznał się do zagrania ręką zgodnie z zasadą fair play:

Z pewnością nie była to łatwa decyzja, ale przez sympatyków prawdziwego futbolu nie zostanie zapomniana!

3. Osiągnięcia reprezentacyjne

3.1. Debiut w reprezentacji

Swój debiut w barwach narodowych zaliczył 24 marca 2001r. Klose po raz pierwszy w barwach swojej drugiej ojczyzny wystąpił w meczu przeciwko Albanii. Debiut okazał się być niezwykle udany, bo jego gol z 87. minuty dał jego drużynie zwycięstwo 2:1.

3.2. Mistrzostwa Świata 2002

Już rok później został wicekrólem strzelców na mundialu w Korei Południowej i Japonii (5 trafień). Niemcy sięgnęły wtedy po wicemistrzostwo świata ulegając w finale Brazylijczykom.^[5]

3.3. Mistrzostwa Europy 2004

Obniżka formy sprawiła, że nie odegrał praktycznie żadnej roli w meczach Euro 2004. Fatalnie spisała się jednak cała drużyna, która nie wyszła z grupy.

3.4. Mistrzostwa Świata w Niemczech 2006

Wzloty towarzyszyły Klosemu w karierze reprezentacyjnej w kolejnym okresie. W 2006r. Niemcy były gospodarzem turnieju o randze mistrzostw świata. Nic więc dziwnego, że zarówno piłkarze, kibice jak i znani obserwatorzy w drużynie prowadzonej przez Juergena Klinsmanna widzieli faworyta do końcowego zwycięstwa.

Podstawowy duet napastników stanowili właśnie Klose oraz Podolski (stary wyga i młody wyjadacz). Takie połączenie zawodników do bramek rywali trafiło aż 8-krotnie. Klosemu (5 goli) wynik ten dał tytułkróla strzelców całej imprezy. Reprezentacja uplasowała się na 3. lokacie. Swój wyczyn, czyli zdobycie brązowego medalu powtórzył na kolejnym mundialu, w którym bramkarzy rywali pokonał 4-krotnie.

3.5. Mistrzostwa Europy 2012

Te osiągnięcia nie umknęły następnemu selekcjonerowi, który zdecydował się postawić na niego również podczas Euro 2012 (Polska i Ukraina były gospodarzami). Od 2013r. Klose zaczął pisać zupełnie nowy rozdział w swojej piłkarskiej karierze sportowej. 7. września trafił bramkę, która zrównała go pod względem liczby goli w reprezentacji ze znanym Gerdem Muellerem (68 bramek). Nikt nie miał wtedy wątpliwości, że to nie koniec jego sukcesów.

3.6. Mistrzostwa Świata w Brazylii 2014

To, że można go porównać do wina – im starszy, tym lepszy – udowodnił na brazylijskiej ziemi w 2014 roku. Jego gol z Ghaną sprawił, że zrównał się z Ronaldo pod względem całkowitej liczby goli na mistrzostwach świata, w których brał udział. Kilka dni później, po bramce na 2:0 z Brazylią, sam przejął pałeczkę lidera we wspomnianej klasyfikacji.^[6]

Tego też dnia padł jeszcze inny rekord w jego wykonaniu, o którym mówi się już zdecydowanie mniej. W finałach MŚ wystąpił po raz 23, czym wyrównał osiągnięcie Paolo Maldiniego.^[2]

Wszystkie 14 bramek Klose na mundialach 2002, 2006, 2010:

4. Klose prywatnie

Prywatnie niemiecki napastnik jest niezwykle skromnym człowiekiem. Unika blasku fleszy oraz kamer. Z kolei nie ukrywa tego, że jest osobą głęboko wierzącą. Miał okazję spotkać się ze swoim rodakiem — papieżem Benedyktem VI. Złośliwi mówią o nim, że gdy nie gra to po prostu śpi. Piłka nożna to niewątpliwie całe jego życie.

Ogromne więzy łączą go również z (o)polską rodziną. W naszym kraju spędził jednak zaledwie 4 lata swojego dzieciństwa. W okresie od 1979 do 1984 roku mieszkał we Francji (jego ojciec reprezentował barwy AJ Auxerre). Pielęgnuje język polski.

– Zawsze rozmawiam po polsku z rodzicami i żoną, która też pochodzi z naszego kraju. Nawet dzieci staram się uczyć polskiego i całkiem nieźle nam to idzie. Na pewno nie zapomnę ojczystego języka, ale nie ukrywam, że łatwiej jest mi udzielać wywiadów po niemiecku — zaznaczył swego czasu Klose.^[4]

Podczas rozmów z dziennikarzami, które chętnie przeprowadza zachowuje dość kamienną minę. Najpewniej z tego też powodu zyskał przydomek: „The Ice Man” (człowiek lodu). Do historii oprócz znakomitych bramek przejdą jego… salta, które tuż po nich wykonuje.

5. Koniec kariery Klose w 2014?

Wielu już się pyta, kiedy Klose zawiesi buty na kołku. Kolejne cenne trafienia dodają mu wielkiego kopa. Sam zainteresowany w rozmowie z Suddeutsche Zeitung zapowiedział, że zakończy współpracę z kadrą po mundialu. Tak było jednak przed rozpoczęciem imprezy MŚ 2014. Jak będzie po? Z drugiej jednak strony inni mogą powiedzieć: „trzeba wiedzieć, kiedy ze sceny zejść”.

Sukces Miroslava na imprezie w Ameryce Południowej postanowiło wykorzystać jego rodzinne miasto — Opole. Nadanie tytułu honorowego obywatela Opola upadło jednak szybciej niż się pojawiło. Powód? Kłótnia o sprawy narodowościowe. Kto w tej sytuacji pamięta, że w 1999 roku piłkarz ten był w kręgu zainteresowania polskiego klubu — Amici Wronki. Tam grać jednak nie chciał. – I dobrze! – przyzna większość.^[7]