Diego Maradona - bóg futbolu z Argentyny

Diego Armando Maradona (przydomek „Ręka Boga” lub „Boski Diego”) to legenda światowego futbolu, doskonały piłkarz i mistrz świata z 1986 roku w Meksyku. Pokochały go miliony fanów piłki na całym świecie. Poza boiskiem nie radził sobie już tak dobrze, będąc uzależnionym od narkotyków. Zobacz biografię jednego z najlepszych piłkarzy wszech czasów.

Data i miejsce urodzenia: 30.10.1960, Lanus

Data i miejsce śmierci: 25.11.2020, Buenos Aires

Narodowość: Argentyna

Pozycja na boisku: Napastnik

Wzrost: 165 cm

1. Największe osiągnięcia Maradony

1.1. Reprezentacja

• Mistrz Świata z 1986 roku (Meksyk)
• Najlepszy Piłkarz Świata według World Soccer Magazine – 1986
• Złota Piłka dla najlepszego piłkarza MŚ w 1986
• Wicemistrz Świata z 1990 (Włochy)
• Zdobywca 34 goli w 91 meczach dla reprezentacji Argentyny

1.2. Ameryka Południowa

• Mistrzostwo Argentyny z Boca Juniors – 1981
• Król strzelców Ligi Argentyńskiej – 1979, 1980, 1981
• 5-krotnie wybierany najlepszych piłkarzem Argentyny i Ameryki Południowej
• W 1999 roku ogłoszony najwybitniejszym sportowcem XX wieku Argentyny

1.3. Międzynarodowe Puchary Klubowe

• Zdobywca Pucharu UEFA (SSC Napoli) – 1989

1.4. Hiszpania i Włochy

• Puchar Króla, Puchar Ligi Hiszpańskiej i Super Puchar Hiszpanii – 1983 (FC Barcelona)
• Mistrzostwo Włoch (SSC Napoli) – 1987, 1990
• Król strzelców Serii A – 1988

1.5. Wyróżnienia indywidualne

• Złota Piłka France Football za całokształt
• Najlepszy piłkarz wszech czasów według głosowania internautów zorganizowanym przez FIFA

2. Biografia Diego Maradony

Diego Armando Maradona urodził się 30 października 1960 w Lanús w Argentynie. Wychował się w katolickiej rodzinie. Dorastał w slumsach na południe od Buenos Aires. Jako piłkarz Maradona miał przydomek „El Diez” („Dziesiątka”) i „Pelusa” („Puszek”).

Jego ojciec, pieszczotliwie znany jako Don Diego, był pracownikiem fabryki. Kiedyś odmówił synowi wzięcia udziału w okresie testowym dla Argentinos Juniors, ponieważ w sporcie nie było wystarczająco dużo pieniędzy.

Jego matka, Dona Tota, była gospodynią domową, która wychowała ośmioro dzieci. Diego był najstarszy. W swojej autobiografii Maradona mówi o niej z szacunkiem, opisując, jak pomijała posiłki i udawała, że jest chora, aby móc nakarmić swoje dzieci. Chciała żeby Diego został księgowym. Zmarła w 2011 roku, co wywołało wielkie poruszenie w argentyńskich mediach.

Dwóch braci Maradony również zostało zawodowymi piłkarzami. Raul spędził krótki czas w Boca Juniors i hiszpańskim klubie Granada, zanim spędził większość swojej kariery w USA. Hugo, znany jako El Turco, grał w Hiszpanii z Rayo Vallecano oraz w Austrii z Rapid Vienna, zanim stał się kultowym bohaterem w wielu klubach w Japonii. Żaden z nich nie grał na poziomie międzynarodowym.

3. Maradona – kariera klubowa

Gra w juniorach (1968-1974)

Przygodę z futbolem Diego Maradona rozpoczął w wieku 7 lat. Jego pierwszym klubem był Estrella Roja, gdzie grał w latach 1968-1969. Następnie zapisał się do młodzieżowego klubu Los Cebollitas, gdzie grał w latach 1970-1974.

Argentinos Juniors (1975-1981)

Debiut w profesjonalnym futbolu datuje się na 1976 rok, gdy został piłkarzem Argentinos Juniors. W tym zespole rozegrał 167 spotkań, w których strzelił 115 bramek.

Klub, od którego Diego zaczął swój debiut postanowił nazwać stadion na jego cześć: Diego Armando Maradona Stadium. Nazwa została oficjalnie nadana 10 sierpnia 2004.

Boca Juniors (1981-1982)

Kolejnym klubem był CA Boca Juniors (1981-1982), w którego barwach wystąpił w 40 spotkaniach i strzelił 28 bramek. W latach 1979, 1980 i 1981 zdobywał tytuł króla strzelców Primera División, z osiągiem odpowiednio 27, 25 i 40 goli.

FC Barcelona (1982-1984)

Po mistrzostwach świata 1982, przyszedł czas na pierwszy zagraniczny klub. Transfer do klubu FC Barcelona opiewał wówczas na rekordową kwotę 5 mln GBP. Rozpoczął tam grę w czerwcu 1982. Razem z Barceloną Maradona zdobył Puchar Króla, Puchar Ligi Hiszpańskiej oraz Superpuchar Hiszpanii.

W FC Barcelona Maradona spędził 2 sezony. Rywale go nie oszczędzali. Z powodów kontuzji wziął udział w 58 meczach, w których strzelił aż 38 bramek.

Maradona często spierał się z menedżerami FC Barcelony, a w dodatku popadł w konflikt z prezydentem klubu Josepem Núñezem. W 1984 roku przeniósł się do SSC Napoli, znów za rekordową kwotę 6,9 mln GBP.

SSC Napoli (1984-1991)

Maradona został przywitany w Neapolu przez 75.000 kibiców, co stanowiło niepobity rekord do 2009 roku.

Pierwsze trofeum zdobył po trzech latach gry dla klubu i było to od razu Mistrzostwo Włoch.

Kolejny sezon mógł zagrać z tzw. scudetto na piersi, czyli z tarczą symbolizującą mistrza Włoch. Kolejnymi zdobyczami były: Puchar Włoch i Superpuchar Włoch, a także kolejne scudetto.

W 1989 roku SSC Napoli zdobyło Puchar UEFA. Maradona stał się ikoną klubu.

Kibice go uwielbiali skandując słowa piosenki „Ho visto Maradona” (Widziałem Maradonę):

Oh Mamà Mamà Mamà,
Oh Mamà Mamà Mamà,
Sai perchè mi batte il Corazon,
Ho visto Maradona,
Ho visto Maradona,
We Mammà, Innamorato Sò.

co można przetłumaczyć:

O mamo, mamo, mamo,
O mamo, mamo, mamo,
Wiesz, dlaczego moje serce bije,
Widziałem Maradonę,
Widziałem Maradonę,
Moja mamo, jestem zakochany.

Niestety w marcu 1991 roku w organizmie Maradony wykryto kokainę. FIFA nałożyła na Maradonę 15–miesięczną dyskwalifikację za stosowanie niedozwolonych środków dopingujących, a sam piłkarz okrył się hańbą we Włoszech.

Dla Napoli grał przez 7 sezonów. W 188 meczach strzelił 81 bramek.

Sevilla FC (1992-1993)

Kara dobiegła końca w 1992 roku. Kolejnym klubem była hiszpańska Sevilla FC, jednak tutaj nie zanotował sukcesów. Głośny stał się konflikt z wiceprezesem Jose Marią del Nido i innymi członkami władz, dlatego spędził w nim zaledwie sezon, po czym wrócił do Ojczyzny.

Newell’s Old Boys (1993-1994)

W sezonie 1993/94 roku Maradona grał dla zespołu Newell’s Old Boys. Zajął z nim ostatnie, 20. miejsce w argentyńskiej ekstraklasie. Miał wówczas 33 lata i postanowił zrobić rok przerwy.

Ponownie Boca Juniors (1995-1997)

Maradona powrócił do piłki nożnej w 1995. Podpisał wówczas ostatni w karierze kontrakt – z klubem Boca Juniors.

Swój ostatni oficjalny mecz Diego Armando Maradona rozegrał 25 października 1997 roku. Przeciwnikiem było River Plate, a drużyna Maradony wygrała 2:1. Piłkarz wystąpił w pierwszej połowie spotkania. 30 października 1997 oficjalnie ogłosił zakończenie kariery sportowej. Mimo kłopotów ze zdrowiem i narkotykami zdobył z zespołem tytuł wicemistrza Argentyny 1997/98 (5 występów i 2 bramki).

4. Kariera w reprezentacji Argentyny

Debiut Maradony w reprezentacji Argentyny miał miejsce 27 lutego 1977 na La Bombonerze, w wygranym 5:1 meczu z Węgrami. Pierwszy poważny sukces reprezentacyjny osiągnął, zdobywając w 1979 tytuł Mistrza Świata Juniorów. W finale jego drużyna pokonała ZSRR 3:1. Zajął ponadto 2. miejsce w klasyfikacji strzelców.

W 1982 po raz pierwszy pojechał na turniej Mistrzostw Świata Seniorów. Argentyna odpadła w drugiej rundzie, a Maradona w ostatnim meczu został wyrzucony z boiska. Następne mistrzostwa w 1986 roku w Meksyku, drużyna Maradony wygrała, a on był zdecydowanie największą gwiazdą turnieju. W ćwierćfinale z Anglią Maradona strzelił dwa gole. Każdy wyjątkowy: pierwszego ręką, natomiast drugiego po rajdzie przez niemal całe boisko i minięciu sześciu reprezentantów Anglii. Odnosząc się do pierwszego gola, stwierdził, że pomogła mu ręka Boga.

W przepięknym finale Argentyna pokonała reprezentację RFN 3:2. Cztery lata później na turnieju we Włoszech Diego Maradona był kapitanem reprezentacji. Kierowana przez niego drużyna dotarła do finału, pokonując po drodze m.in. Brazylię, Jugosławię i Włochy. W finale MŚ 1990 Argentyna przegrała jednak z drużyną RFN 0:1. Jedyny gol został zdobyty z karnego w ostatnich minutach spotkania.

5. Zakończenie kariery Diego Maradony

Kolejny mundial, w Stanach Zjednoczonych w 1994 roku, był końcem reprezentacyjnej kariery Maradony. Rozegrał na nim co prawda świetne mecze, przede wszystkim z Grecją, jednak wykluczenie po kolejnym w karierze pozytywnym teście antydopingowym było ciosem dla całego zespołu, z którego już się nie podniósł.

Ostatnim meczem w reprezentacyjnej karierze Maradony było spotkanie z 25 czerwca 1994 roku z Nigerią, wygrane 2:1.

W 2000 roku Maradona wydał swoją autobiografię, którą zatytułował „El Diego”. Napisał ją we współpracy z Danielem Arcuccim i Ernesto Cherquisem Bialo. W książce opisał swoje dzieciństwo, karierę piłkarską, a także umieścił listę stu, według niego, najlepszych piłkarzy świata. Książka ukazała się także w Polsce.

Według ankiety przeprowadzonej na stronie internetowej FIFA w 2000 roku Diego Maradona został najlepszym piłkarzem (53,6% głosów) przed Pele (18,5%) i Eusebio (6,2%).

W 2004 roku, z okazji stulecia FIFA, Maradona oraz brazylijczyk Pelé, już oficjalnie zostali wybrani najwybitniejszymi piłkarzami wszech czasów.

Maradona jest także na szóstym miejscu na liście wszech czasów pod względem liczby bramek strzelonych z rzutów wolnych:

6. Maradona – kariera trenerska

Maradona nie miał talentu do trenowania. Tu potrzebne są kompetencje interpersonalne, których nie rozwinął. Nie radził sobie ze sobą, a co dopiero z innymi. Kwestie strategii i taktyki nie pasjonowały go wystarczająco.

Nie można mu odmówić charyzmy i przywództwa. To było jednak za mało, by poprowadzić drużyny na szczyt możliwości.

Deportivo Corrientes (1994)

Pierwszym zespołem prowadzonym przez Diego było Deportivo Corrientes już w 1994. Zajął z nim dopiero 13. miejsce w argentyńskiej Primera División.

Racing Club (1995)

Po roku objął posadę trenera w Racing Club, gdzie również nie odniósł sukcesów, zajmując 12. pozycję.

Menadżer Boca Juniors (2005-2006)

Pełnił funkcję wiceprezesa Zarządu Piłki Nożnej w Boca Juniors od czerwca 2005 do sierpnia 2006. Drużyna zdobyła kilka tytułów krajowych i międzynarodowych. Nadal grał w piłkę nożną w meczach charytatywnych, takich jak Soccer Aid w Anglii, oraz w nowej formie futsalu o nazwie Showbol.

Reprezentacja Argentyny (2008-2010)

29 października 2008 Maradona został selekcjonerem reprezentacji Argentyny.

W debiucie pokonał Szkocję 1:0. Mimo Leo Messiego w składzie, z trudem wywalczył z Argentyną awans na Mistrzostwa Świata 2010 w RPA. Tam dotarł do ćwierćfinału, wygrywając wszystkie mecze, po czym Argentyna przegrała 0:4 z Niemcami i odpadła z turnieju.

27 lipca 2010 roku Maradona nie zgodził się na wymianę sztabu współpracowników i przestał być selekcjonerem.

Al Wasl (2011-2012)

Siła nazwiska poprowadziła go do bogatych szejków katarskiej ligi. Dwuletni kontrakt był wówczas jednym z najwyższych na świecie i miał opiewać na 34,5 mln USD.

W maju 2011 Maradona objął w Dubaju drużynę Al Wasl. Zakończyła sezon na 8. pozycji w tabeli 12 drużyn (7 zwycięstw, 5 remisów, 10 porażek, bilans bramek 32-40). Po odpadnięciu w pierwszej rundzie Arabskiej Ligi Mistrzów został zwolniony w czerwcu 2012.

Po tym zdarzeniu miał długą przerwę, którą poświęcił na udzielanie się w kanałach telewizyjnych w roli komentatora sportowego (kanał Telesur).

Al Fujairah (2017-2018)

Do pracy trenera wrócił 7 maja 2017. Za oferowane pieniądze zgodził się poprowadzić drużynę Fudżajry (Al Fujairah) w drugiej lidze Zjednoczonych Emiratów Arabskich. Po tym, jak w 2018 roku nie uzyskał bezpośredniego awansu do I ligi, przestał być trenerem. Fudżajra zajęła trzecie miejsce w lidze.

Dorados z Sinaloa (2018-2019)

Już w lipcu 2018 został przedstawiony jako prezydent Dynama Brześć, ale na Biarorusi było mu za zimno z rodziną.

We wrześniu 2018 przeniósł się do Meksyku, gdzie objął ponownie drugoligową drużynę Dorados z Sinaloa.

Maradona miał tu dobre wyniki (18 wygranych, 10 remisów i 7 porażek). Poprowadził Culiacán do finału turnieju Ascent MX, gdzie przegrał z Atlético San Luis. 13 czerwca 2019 roku doniesiono, że Diego rezygnuje, aby skupić się na kontuzjach barku i kolana. Szczególnie ciężką chorobą zwyrodnieniową stawów kolanowych, która uniemożliwiła mu chodzenie.

Gimnasia La Plata (2019-2020)

W wyniku nacisków z otoczenie postanowił nie ograniczać się do zdrowia i 5 września 2019 roku został potwierdzony jako nowy trener Gimnasia La Plata , aby podjąć próby awansu z ostatniej pozycji argentyńskiej Super Ligi i ewentualnego spadku do drugiej ligi.

7. Dzieci Diego Maradony

W 1979 roku 19-letni Diego poznał 17-letnią dziewczynę, którą była Claudia Villafane. W 1984 roku wzięli ślub. Z tego małżeństwa urodziły się dwie córki: Dalma (ur. 2 kwietnia 1987) i Gianinna (ur. 16 maja 1989).

Diego Maradona nie był jednak wzorem wierności. Miał słabość do pięknych kobiet, co spowodowało, że ma przynajmniej ośmioro dzieci, a może i nawet jedenaścioro dzieci:

Jednym z nieślubnych dzieci jest syn znanej włoskiej modelki – Diego Sinagra, urodzony w Neapolu 20 września 1986. Ojcostwo rozstrzygnął dopiero włoski sąd 6 maja 1992 roku. Synowi udało się wymusić spotkanie z ojcem dopiero w maju 2003 roku, ale nigdy nie został uznany:

„Akceptować to nie znaczy uznawać. Mam na świecie dwie kochane córki. Nazywają się Dalma i Gianina. Płacę pieniędzmi za błędy z przeszłości. Sędzia kazał mi dać mu pieniądze, ale nie może sprawić, żebym go kochał.” /Maradona w październiku 2005/

W 1996 roku piłkarz spłodził córkę z pracownicą klubu nocnego – Valerią Sabalaín. Ta urodziła czwarte dziecko Maradony – dziewczynkę o imieniu Jana. Ta jest znana z reklamowania bielizny.

W latach 2000-2005 Diego przebywał na Kubie. Próbował się wyleczyć z uzależnienia od kokainy. W 2019 roku przyznał się jednak do trójki dzieci urodzonych na Kubie, których tożsamość była ukrywana do śmierci piłkarza.

W wyniku rozwiązłości piłkarza Claudia Villafane rozwiodła się z nim w 2004 roku. Procesował się z nią potem od 2015 roku, oskarżając ją o oszustwo i defraudacje.

W 2012 roku piłkarz zaczął się spotykać z 30 lat młodszą Rocío Olivą. Nie przeszkodziło mu to by 3 lutego 2013 urodził się mu kolejny syn. Diego Fernando to piąte dziecko jako owoc romansu z Veronicą Ojedą.

W 2014 roku piłkarz poprosił o rękę Rocío Olivę, ale do ślubu nie doszło. Ponownie się oświadczył na 28. urodzinach wybranki, ale ostatecznie rozstali się na dobre. Nie chciała z nim wyjechać do Meksyku, gdzie ten miał trenować Dorados de Sinaloa. Diego nie stronił od przemocy fizycznej, co także mogło być przyczyną rozpadu związku.

Ostatnie lata życia Diego spędził na naprawianiu błędów z przeszłości.

W 2019 roku przyznał się do trójki dzieci z Kuby. W tym samym roku Magalí Gil skierowała do sądu wniosek o badanie DNA na ojcostwo, jednak nie uzyskała wyniku aż do śmierci piłkarza w listopadzie 2020. Jej biologiczna matka porzuciła ją jako dziecko i od pierwszych dni życia mieszkała z małżeństwem, które ją adoptowało.

Na wynik testu czeka również Santiago Lara. Czwarte z kubańskich dzieci – Harold – nie wniósł procesu o ojcostwo. Mówi się na Kubie, że jest synem Diego.

Ile Maradona zostawił w spadku?

Wartość aktywów netto Maradony została oszacowana na zaledwie 100 000 – 500 000 USD, chociaż w swojej karierze zarobił miliony dolarów. Maradona musiał przeznaczyć większość aktywów, aby rozwiązać spory podatkowe z włoskimi władzami. Pozostawił niespłacony dług 44 milionów dolarów.

8. Problemy Maradony

8.1. Uzależnienie od narkotyków

Diego Maradona przez większość życia zmagał się z uzależnieniem od alkoholu, lekarstw i narkotyków. Objadał się też nadmiernie, przez co utył jeszcze w trakcie kariery piłkarskiej.

Pierwsze poważne kłopoty zdrowotne pojawiły się już 4 stycznia 2000 roku, gdy piłkarz miał 40 lat. Zdiagnozowano nadciśnienie i komorową arytmię. Miał problemy z oddychaniem. We krwi wykryto chlorowodorek kokainy.

8.2. Brak panowania nad sobą

Poczucie ponadprzeciętności sprawiało, że Diego czuł się wszechmocny. Uważał, że wszystko może i zgodnie z tą zasadą prowadził swoje życie.

W styczniu 2006 roku, podczas wakacji w Polinezji, stłukł szklankę na głowie kobiety, po kłótni z córką Gianiną, co spowodowało, że otrzymała osiem szwów. Incydent został rozwiązany poza sądem — piłkarz zapłacił 6000$, by wycofała pozew.

W październiku 2014 roku zostało nagrane na wideo, jak Maradona uderzył swoją partnerkę, Rocío Olivę, gdy byli w Dubaju. Na filmie można zobaczyć, jak były piłkarz uderza ją dwukrotnie, a następnie dwa razy krzyczy na nią, żeby przestała używać telefonu komórkowego. Wcześniej, w czerwcu 2014. Pojawiły się zdjęcia Rocío Olivy z siniakami spowodowanymi przez Maradonę.

W 2017 roku Jekaterina Nadólskaya, rosyjska dziennikarka, oskarżyła Maradonę o próbę rozebrania się podczas rozmowy z nim w jego pokoju. Kanał 5 w Sankt Petersburgu oferował zupełnie inną wersję wydarzeń: według stacji telewizyjnej dziennikarka zaczęła się rozbierać przed Maradoną i wywołała skandal, gdy poprosili ją o wyjazd.

Smutnym podsumowaniem osobowości piłkarza są Mistrzostwa Świata 2018 w Rosji. Podczas wygranego 2-1 meczu Argentyna – Nigeria Maradona wygląda na naćpanego, a po bramce pokazuje środkowe palce.

8.3. Kłopoty zdrowotne

18 kwietnia 2004 znów trafił do szpitala z powodu kryzysu nadciśnienia.

28 marca 2007 dostał zapaści z powodu ekscesów alkoholowych i nadwagi. Zdiagnozowano u niego „chemiczne, ostre i toksyczne zapalenie wątroby„. Podjął leczenie psychiatryczne, aby uwolnić się od nałogu alkoholowego. Gdy krążyły już pogłoski o jego śmierci, 6 maja opuścił klinikę.

W następnych latach był leczony na:

• nadciśnienie
• bezdech senny
• cukrzycę
• kolkę nerkową
• problemy gastryczne
• przeszedł operację żołądka (w tym bypass żołądka zmniejszający nadwagę i poprawiający oddychanie)
• czynności nerek
• wszczepienie protezy stawu kolanowego

W 2019 roku Maradona musiał przejść operację mającą na celu opanowanie krwawienia z żołądka spowodowanego wszczepieniem bypassu żołądka w 2005 roku.

9. Jak zmarł Diego Maradona?

W październiku 2020 piłkarz przeszedł pomyślnie operację usunięcia krwiaka podtwardówkowego mózgu. Wszystko wskazywało na to, że wraca do zdrowia, więc go wypisano z kliniki.

25 listopada 2020 Maradona zmarł w Buenos Aires (Argentyna) na zawał serca (zatrzymanie krążenia i oddechu) w wieku 60 lat.

CABJ upamiętnił Diego filmikiem Te vamos a extrañar toda la vida, Diego! (Będziemy zawsze za tobą tęsknić Diego!):

Prezydent Argentyny ogłosił trzydniową żałobę narodową.

10. Uznanie i fanatyzm

Zarówno w Argentynie, jak i w Neapolu Maradona stał się symbolem, „bohaterem sportu”. Wychodząc z niskich warstw społecznych reprezentował nie tylko upragnione osiągnięcie, ale dawał nadzieję tym, którzy mieli w życiu „gorszy start”. W przypadku Maradony trzeba jeszcze dodać mit jego konfrontacji z „potężnymi” przywódcami drużyn północnych Włoch, jako reprezentant „uciskanych” i biednych południowych Włoch.

W momencie, gdy Maradona wycofał się z aktywnego futbolu, opuścił Argentynę z traumą. Maradona był kimś więcej niż wspaniałym piłkarzem. Był to niezwykły czynnik rekompensaty dla kraju, który w ciągu kilku lat doświadczył kilku wojskowych dyktatur i wszelkiego rodzaju frustracji społecznych. Maradona zaoferował Argentyńczykom wyjście z ich zbiorowej frustracji i dlatego ludzie czczą go tam jako boską postać. /Jorge Valdano (kolega z drużyny) w 2006 roku/

Przykładem tego bałwochwalstwa jest kościół maradoński. W Argentynie i różnych częściach świata istnieje ta parodia religii, związana z kultem Maradony jako Boga najwyższy. Dla nich 1961 jest rokiem 1 DD (od „Diego”) i oznacza początek „ery maradońskiej”. Również podczas jego pobytu w szpitalu w 2004 roku wielu fanów gracza pod drzwiami kliniki umieściło na ścianach plakaty z wiadomościami wsparcia takie jak:

„Ty zawsze będziesz żył, Bóg nie chce konkurencji”,

„Broda (Bóg): już mu dałeś jedną rękę, czekamy na drugą”,

„Jezus zmartwychwstał raz. Ty tysiące„.

Diego Maradona stał się także natchnieniem wielu piosenek. Przytoczmy dla przykładu Manu Chao – La Vida Tombola: