Oliver Rolf Kahn to prawdziwy weteran niemieckiej piłki nożnej. Przez wiele lat był czołowym zawodnikiem klubu Bayern Monachium, grając na pozycji bramkarza. Dzięki swojemu sokolemu oku i refleksowi rewolwerowca z Dzikiego Zachodu, został okrzyknięty jednym z najlepszych bramkarzy na świecie.
Na tle innych bramkarzy najbardziej wyróżniała go niesamowita zwinność i precyzja, dzięki której wybronił dziesiątki strzałów na bramkę. Kahn imponuje również swoimi gabarytami fizycznymi – jego 188 centymetrów wzrostu budziło respekt wśród najbardziej agresywnych napastników. Znany z porywczego charakteru i podatności na prowokacje – wielokrotnie zionął agresją na boisku i był uczestnikiem licznych kontrowersji podczas meczów.
Data i miejsce urodzenia: 15 czerwca 1969 r., Karlsruhe
Narodowość: Niemcy
Pozycja na boisku: bramkarz
Spis treści
1. Największe osiągnięcia
Klubowe międzynarodowe
- Liga Mistrzów UEFA (2001)
- Puchar UEFA (1996)
- Puchar Interkontynentalny w piłce nożnej (2001)
Klubowe
- Mistrzostwo Niemiec (1997, 1999, 2000, 2001, 2003, 2005, 2006, 2008)
- Puchar Niemiec (1998, 2000, 2003, 2005, 2006, 2008)
- Puchar Ligi Niemieckiej (2007)
- Puchar Ligi Niemieckiej w piłce nożnej (1997, 1998, 2000, 2004, 2007)
Reprezentacyjne
- Mistrzostwo Europy w Piłce Nożnej (1996)
- Wicemistrzostwo Świata (2002)
- miejsce w Mistrzostwach Świata (2006)
- miejsce w Pucharze Konfederacji (2005)
Osiągnięcia indywidualne
- Najlepszy bramkarz Bundesligi (1994, 1997, 1998, 1999, 2000, 2001, 2002)
- Zespół Sezonu według magazynu Kicker (1996/1997, 2001/2002)
- Najlepszy bramkarz według IFFHS – Międzynarodowej Federacji Historyków i Statystyków Futbolu (1999, 2001, 2002)
- Najlepszy europejski bramkarz (1999, 2000, 2001, 2002)
- Najlepszy bramkarz według UEFA (1999, 2000, 2001, 2002)
- Niemiecki piłkarz roku (2000, 2001)
- Trzecie miejsce w plebiscycie Złota Piłka (2001, 2002)
- Nagroda Fair-Play UEFA (2001)
- Miejsce na liście FIFA 100
- Nagroda Złota Stopa (2017)
- Srebrna Nagroda Zawodnika Roku FIFA (2002)
2. Kariera klubowa
2.1 Młodość
Oliver Kahn pierwsze kroki na boisku stawiał w drużynie Karlsruhe S.C. w swoim rodzinnym mieście. Miał wówczas zaledwie 6 lat, ale już wtedy odznaczał się zaangażowaniem i pracowitością, które pokazywał na każdym treningu. Początkowo był zawodnikiem z pola, ale z chwilą, kiedy w prezencie urodzinowym dziadek podarował mu strój bramkarski – Oli postanowił, że zostanie profesjonalnym goalkeeperem.
Kahn szybko piął się w hierarchii młodzików, pokazując jak bardzo skuteczny potrafi być w wyłapywaniu strzałów na bramkę.
2.1 Kariera seniorska w Karlsruher S.C. (1987-1994)
W sezonie 1987/88 został wprowadzony do profesjonalnego składu Karlsruher S.C. – jako rezerwowy za Alexander’a Famulla. Podczas tego okresu wielokrotnie pojawiał się na boisku, „wyłapując” wiele trudnych strzałów rywali. Debiut Kahn’a w Bundeslidze miał miejsce w dniu 27 listopada 1987 roku.
Oliver Kahn musiał jednak trochę poczekać na to, by zostać starterem w Karlsruher S.C. Stało się to dopiero w 1990 roku, kiedy to za sprawą klubowego managera Winfried’a „Winnie” Schäfer’a, został awansowany do pierwszego składu zespołu. W barwach Karlsruher wystąpił łącznie w 128 meczach.
2.2 Kariera seniorska w Bayern Monachium (1994-2008)
Skuteczność Olivera Kahn’a sprawiła, że szybko zainteresowali się nim łowcy talentów z większych klubów. Ostatecznie, propozycja kontraktu została wysunięta również ze strony utytułowanego Bayernu Monachium, dzięki czemu Oliver Kahn zastąpił Raimond’a Aumann’a na samym początku sezonu 1994/1995.
Kwota, za jaką zakupiono Kahn’a, była jak na tamte czasy prawdziwie astronomiczna. Kontrakt opiewał na 4 600 000 ówczesnych marek, co w przeliczeniu dawało ok. 2,4 miliona euro. Niestety, przed Oliverem stało poważne wyzwanie – doznał on zerwania więzadła krzyżowego, które zmusiło go do niemal półrocznej rehabilitacji. Po zakończeniu swojej rehabilitacji, Kahn ponownie zawitał na boisku, zdobywając Puchar UEFA w 1996 roku w meczu z francuskim FC Girondins de Bordeaux. To właśnie dzięki udanej grze Olivera, spotkanie zakończyło się wynikiem 3:1.
Największe sukcesy Kahn świętował na przełomie tysiąclecia. W 1999 roku został okrzyknięty najlepszym bramkarzem według Międzynarodowej Federacji Historyków i Statystyków Futbolu. Sukces ten powtórzył także dwa i trzy lata później, zapisując się tym samym na kartach piłkarskiej historii.
Jednym z najlepszych meczów w wykonaniu Kahn’a, był finał Ligi Mistrzów z Valencią, do którego doszło 23 maja 2001 roku. Spotkanie zakończyło się wynikiem 1-1 i doszło do konkursu „jedenastek”. Podczas rzutów karnych, Oliver Kahn obronił aż 3 strzały (Zahovic, Carboni, Pellegrino), dzięki czemu został wybrany najlepszym graczem meczu, a Bayern został najlepszą drużyną Starego Kontynentu. Poniżej wideo relacja z tego pojedynku:
Była to wspaniała rehabilitacja po finale Champions League z 1999 roku, kiedy w doliczonym czasie Kahn przepuścił dwie bramki, przez co Ligę Mistrzów wygrał wówczas Manchester United (1-2).
W koszulce Bawarczyków zagrał razem w 429 spotkaniach. W sezonie 2002/2003 był niepokonany przez 802 minuty. W sezonie 2001/2002 został rekordzistą Bundesligi, ponieważ był niepokonany w 19 meczach (wyczyn ten poprawił dopiero 13 lat później Manuel Neuer).
Kahn w dalszym ciągu pozostaje rekordzistą pod względem liczby minut gry w Bundeslidze – 49 302 oraz meczów bez straconej bramki (łącznie 204 spotkania bez straty gola).
Jednak laury dla Olivera nie skończyły się na odznaczeniu przyznanym przez IFFHS. Został także uhonorowany tytułem najlepszego bramkarza UEFA. Co ciekawe, tytuł ten zdobywał aż 4 razy pod rząd – w 1999, 2000, 2001 i 2002 roku.
Oficjalne pożegnanie Kahn’a na Allianz Arena odbyło się 8 września 2008 roku, podczas meczu towarzyskiego Bayernu z reprezentacją Niemiec. W 75. minucie Kahn opuścił boisko przy komplecie wiwatującej na jego cześć publiczności, mecz przerwano na kilka minut, a jego miejsce zajął Michael Rensing.
Ostatnie odznaczenie zostało przyznane Kahnowi już po zakończeniu jego piłkarskiej kariery. Jest nim Złota Stopa z 2017 roku, w kategorii legend. Nagroda ta nadawana jest zarówno za osiągnięcia na boisku, jak i poza nim. Zdobyły ją między innymi takie sławy jak Pelé, Franz Beckenbauer czy nasz rodak – Zbigniew Boniek.
3. Kariera reprezentacyjna
Oliver Kahn przez 11 lat bronił bramki reprezentacji Niemiec.
W kadrze po raz pierwszy wystąpił w 1995 roku – podczas meczu przeciwko Szwajcarii. Wpuścił wtedy tylko jednego gola, gwarantując tym samym zwycięstwo swojej drużynie. Jednak na prawdziwy sukces Kahn musiał poczekać jeszcze jeden sezon, gdy to w roku 1996 wraz ze swoją drużyną zdobył Mistrzostwo Europy w Piłce Nożnej. Kahn dwukrotnie stał również na podium w Mistrzostwach Świata.
Ostatni mecz w niemieckiej bramce rozegrał w pojedynku o 3. miejsce na Mundialu w 2006 roku. Wcześniej zgodził się na wyjazd na turniej finałowy jako 2. bramkarz, kiedy stracił miejsce w podstawowym składzie ekipy Niemiec na rzecz Jensa Lehmann’a. W latach 1995-2006 Oliver Kahn reprezentował barwy Niemiec w 86 meczach.
4. Po zakończeniu kariery piłkarskiej
Kahn zdobył w 2010 roku licencję trenerską, a dwa lata później uzyskał tytuł magisterski na biznesowym kierunku w Privatuniversität Schloss Seeburg. Pracował m. in. jako komentator piłkarski w stacji ZDF. W latach 2015 i 2017, Oliver Kahn wyróżniony został tytułem najlepszego niemieckiego eksperta sportowego.
W roku 2009 odrzucił ofertę pracy z Schalke, gdzie zaoferowano mu stanowisko menadżera.
W styczniu 2020 roku Kahn został członkiem zarządu Bayernu Monachium. 1 lipca 2021 obejmuje stanowisko dyrektora wykonawczego (CEO) zastępując na tym stanowisku dotychczasowego szefa klubu – Karla-Heinza Rummenigge.
5. Oliver Kahn prywatnie
Ojciec piłkarza Rolf urodził się w niemieckiej rodzinie mieszkającej na Łotwie (Lipawa). Po II wojnie światowej rodzina Kahnów osiedliła się w Karlsruher. Kahn ma więc łotewskie korzenie.
W drużynie piłkarskiej Karlsruher grał jego ojciec Rolf (1993-1965), a także starszy brat Axel.
Oliver Kahn był dwukrotnie żonaty.
W czerwcu 1999 ożenił się ze swoją wieloletnią partnerką Simone, z którą ma córkę Katharinę-Marię (ur. 1998) oraz syna Davida (ur. 2003). Para rozstała się w 2003, a Kahn przez 5 lat był związany z prezenterką Vereną Kerth. Na temat tego związku często pisały tabloidy i serwisy plotkarskie. Po rozstaniu z Vereną w 2009 wrócił do żony Simone, ale jeszcze w tym samym roku się rozwiedli.
8 lipca 2011 roku ożenił się po raz drugi z modelką Svenją Kögel. Para ma dwoje dzieci: syna Juliana (ur. w lutym 2011) i córkę urodzoną w 2016, której imienia nie podano. Od kilku lat państwo Kahn pilnie strzegą swojej prywatności.
6. Oliver Kahn – kłopoty z agresją
Oliver Kahn do dziś pozostaje rekordzistą, jeśli chodzi o liczbę wygranych meczów w Bundeslidze, bowiem aż 292 razy schodził z murawy jako zwycięzca.
W trakcie całej kariery, kibice przeciwnych drużyn wiele razy rzucali w kierunku Kahn’a bananami – ironizując z jego wyglądu, w którym dopatrywali się podobieństwa do goryla. W rzeczywistości miało to na celu sprowokowanie i zdekoncentrowanie bramkarza.
Do niechlubnej historii futbolu przeszły wybryki, których autorem był Kahn podczas meczu z Borussią Dortmund, jaki miał miejsce 3 kwietnia 1999 roku. Znienawidzony przez kibiców z Dortmundu Bayern, przywitany został gwizdami. Na dodatek na murawę poleciały banany w stronę Olivera Kahna, który miał wówczas serię ponad 700 minut bez puszczonej bramki. Kahn kipiał ze złości, a frustrację pogłębił pierwszy gol, jaki Monachijczycy stracili już w 13. minucie. Od tego momentu rozpoczął się festiwal agresji i niekontrolowanego zachowania Kahn’a. Oprócz serii wyzwisk, jakimi Kahn obdzielał piłkarzy Borussi, najpierw próbował ugryźć Heiko Herrlicha, później staranować uderzeniem w stylu „kung-fu” Stephane Chapuisat, a na koniec w obecności sędziego wytargał za ucho Andreasa Moeller’a…
Te i inne kontrowersyjne „dokonania” Kahn’a na boisku, można obejrzeć na poniższym filmiku:
Do przedziwnej sytuacji z udziałem Oli’ego doszło z kolei w jednym z meczów sezonu 2000/2001, w którym Bayern przegrywał z Hansą Rostock 2-3. W końcówce spotkania, przy rzucie rożnym dla Bayernu, Kahn zapędził się w pole karne przeciwnika i przy dośrodkowaniu skierował piłkę do bramki Hansy… klasycznym piąstkowaniem. Bramka oczywiście nie została uznana, Kahn otrzymał za to drugą żółtą i w konsekwencji czerwoną kartkę. Zapytany o tą sytuację w jednym z wywiadów, Kahn stwierdził żartobliwie, iż dotychczas myślał, że bramkarz może zagrywać piłkę ręką w polu karnym…
Tę kuriozalną sytuację możecie obejrzeć na poniższym wideo:
7. Oliver Kahn – ciekawostki
Oliver Kahn był kapitanem zarówno Bayernu Monachium, jak i reprezentacji Niemiec (47 razy).
Po zakończeniu kariery, Kahn stwierdził, że żałuje, iż nie spróbował też swoich sił w innych ligach. W 2003 roku wiele mówiło się o możliwości przejścia niemieckiego bramkarza do Manchesteru United lub Arsenalu Londyn.
Kahn jest właścicielem firmy GoalPlay, która oferuje szkolenie bramkarzy online. Swego czasu był również ambasadorem bukmachera Tipico.
W meczu przeciwko Eintrachtowi Frankfurt (18 września 1999 roku), na wskutek niefortunnego zderzenia kolegą z drużyny – Sammy’m Kuffour’em – Oliver stracił przytomność, a późniejsza diagnoza lekarska wykazała poważne wstrząśnienie mózgu u bramkarza.
W marcu 2007 roku Kahn odmówił ponownego oddania moczu do kontroli antydopingowej, po tym jak lekarz stwierdził, że musi być obecny podczas tej procedury. Na piłkarza nałożono 20 000 franków szwajcarskich grzywny (ok. 12 tysięcy euro).
Po drugim meczu 1/8 finału Ligi Mistrzów przeciwko Realowi Madryt w marcu 2007 roku doszło do incydentu związanego z kontrolą antydopingową. Kahn został poproszony przez lekarza UEFA Franza Krösslhubera o ponowne oddanie próbki moczu do kontroli antydopingowej zgodnie z obowiązującą procedurą, czyli w jego obecności. Rozsierdziło to Kahna, który wrzucił swój napełniony pojemnik na mocz do toalety. Ponadto na jego niekorzyść przemawiało to, że po zakończonym spotkaniu Kahn zignorował obowiązkową wizytę w stacji kontroli antydopingowej i poszedł pod prysznic. Z powodu nieprawidłowo przeprowadzonego testu antydopingowego i swojego zachowania Kahn otrzymał zakaz dalszej gry w Lidze Mistrzów i grzywnę w wysokości 20 000 franków szwajcarskich (ok. 12.000 euro, według ówczesnego kursu).
Kahn doczekał się piosenki na swoją cześć – „Olli Kahn”, którą skomponował zespół Die Prinzen.
Cięty język Kahna wielokrotnie był powodem kontrowersji, ale przysporzył mu też sławy. Kiedy, po porażce Bayernu z Schalke 0:2 w listopadzie 2003 roku, został zapytany czego brakuje Bayernowi, odpowiedział krótko: „Jaj!”. Zaskoczony reporter chcąc się upewnić, że dobrze zrozumiał odpowiedź bramkarza, usłyszał ponownie: „Mówię, że jaj. Brakuje nam jaj!” (niem: Eier. Wir brauchen Eier!) . Ta wypowiedź stała się dla Niemców tym, czym dla Polaków jest bułka z bananem Adama Małysza. W 2013 roku McDonald nawiązał do tego legendarnego komentarza w kampanii promującej nowy McMuffin Bacon & Egg-Burger, używając hasła „Niemcy potrzebują jaj”.
Oliver Kahn angażuje się w działania społeczne na rzecz dzieci, wspierając ligę uliczną w Monachium. Założył również Fundację Olivera Kahna, która od jesieni 2011 roku współpracuje z Fundacją Rolanda Bergera w szkołach w Niemczech.
Oliver Kahn znany jest z zamiłowania do markowych ciuchów i z nienagannych stylizacji. Gustuje m.in. w takich markach jak: Armani, Burberry czy Dolce&Gabbana. W 2010 roku spotkała go jednak z tego powodu niemiła niespodzianka. Podczas pobytu w Dubaju, zakupił sporą ilość ubrań za kwotę ok. 7 tysięcy euro, jednak nie zgłosił ich do oclenia na lotnisku. W trakcie kontroli okazało się, że wartość zakupionych kilku koszulek polo, T-shirtów, swetrów, koszul, spodni, dwóch marynarki i skórzanej kurtki 10-krotnie przekraczała wartość towarów nie podlegających deklaracji celnej. W związku z tym, zakwalifikowano to jako próbę oszustwa podatkowego i nałożono na Kahn’a karę w wysokości… 125 tysięcy euro!
Wyświetl ten post na Instagramie.
Oliver Kahn to żywa legenda światowego futbolu. Przez wiele lat ściągał na siebie uwagę mediów osiągnięciami sportowymi, a także skandalami na boisku i poza nim. Ostatecznie jednak wydaje się, że się ustatkował – skończył studia, ponownie się ożenił, z powodzeniem robi karierę w kierownictwie Bayernu i stroni od publicznego pokazywania swojego życia prywatnego.
