Data i miejsce urodzenia: 21.06.1955 (w miejscowości Jœuf, Francja)
Narodowość: Francja
Pozycja na boisku: Napastnik/ofensywny pomocnik
Spis treści
1. Największe osiągnięcia Platiniego
1.1. Reprezentacja Francji
- Mistrz Europy z 1984 (RFN)
- Trzecie miejsce na MŚ w 1986 (Meksyk)
1.2. Klubowe międzynarodowe
- Zdobywca Superpucharu Europy – 1984 (Juventus)
- Zdobywca Pucharu Zdobywców Pucharu – 1984 (Juventus)
- Zdobywca Pucharu Europy – 1985 (Juventus)
1.3. Klubowe
- Zdobywca Pucharu Francji – 1978 (AS Nancy)
- Mistrz Francji – 1981 (Saint-Etienne)
- 2-krotny Mistrz Włoch (Juventus) – 1984, 1986
- Zdobywca Pucharu Włoch (Juventus)
1.4. Indywidualne
- 3-krotny zdobywca Złotej Piłki France Football – 1983, 1984, 1985
- Najlepszy piłkarz świata roku 1984 według World Soccer
- Król strzelców Mistrzostw Europy w 1984 – 9 goli
- 3-krotny król strzelców Serii A
- Zdobywca 41 bramek w 72 meczach dla reprezentacji Francji
2. Michel Platini – biografia
Michel Francois Platini — urodzony 21 czerwca 1955 roku francuski piłkarz, menedżer oraz obecny prezydent UEFA. Był członkiem reprezentacji Francji, która w 1984 roku zwyciężyła na Mistrzostwach Europy, po których został wybrany najlepszym piłkarzem oraz najskuteczniejszym zawodnikiem tego turnieju. Występował na Mistrzostwach Świata w 1978, 1982 i 1986 roku. Wraz z Alainem Giressem, Luisem Fernandezem oraz Jeanem Tiganą tworzyli tak zwany magiczny kwadrat – grupę piłkarzy grających jako pomocnicy, którzy tworzyli podporę francuskiego teamu w latach osiemdziesiątych XX wieku.
Jest również uważany za jednego z najlepiej podających piłkarzy w historii piłki nożnej, oraz wybitnego wykonawcę stałych fragmentów gry. Był posiadaczem tytułu strzelca największej ilości goli w barwach narodowych (41) aż do 2007 roku, kiedy to Thierry Henry poprawił to osiągnięcie.
Platini był również trenerem reprezentacji Francji przez 4 lata oraz współorganizatorem Mistrzostw Świata w swojej ojczyźnie w 1998 roku. Jego ojciec – Włoch o imieniu Aldo – był profesjonalnym piłkarzem oraz dyrektorem francuskiego zespołu AS Nancy, w którym młody Michel stawiał swoje pierwsze kroki.
3. Platini – kariera piłkarska
AS Nancy (1972 – 1979)
W listopadzie 1972 roku, po wcześniejszej grze w lidze regionalnej, Michel Platini został dołączony do rezerw zespołu AS Nancy, prowadzonego przez ojca. Bardzo szybko pokazał swoje umiejętności strzeleckie, zdobywając 3 bramki w spotkaniu przeciwko Wittelsheim. Dalsze postępy zaowocowały przesunięciem go do pierwszego zespołu.
Debiut Platiniego nie był udany – w spotkaniu przeciwko Valenciennes, po wejściu z ławki rezerwowych, został kilkukrotnie trafiony przez przedmioty rzucane z trybun podczas zamieszek, które wybuchły w trakcie meczu. Kilka dni później, podczas kolejnego występu w zespole rezerw, nabawił się poważnej kontuzji kostki, która wykluczyła go z rozgrywek aż do maja 1973 roku.
Sezon 1973/1974 skończył się dla drużyny Nancy spadkiem z najwyższej klasy rozgrywkowej we Francji. Duży wpływ na to niepowodzenie miała kolejna kontuzja Platiniego – w marcu 1974 roku, kiedy liga wkraczała w decydującą fazę, doznał on podwójnego złamania lewego ramienia w jednym ze spotkań.
Sezon 1974/75 zaowocował powrotem do Ligue 1. Francuz stał się najważniejszym piłkarzem swojej drużyny, strzelając 17 bramek, w tym kilka z rzutów wolnych, które stały się jego specjalnością. Trenował stałe fragmenty przy pomocy swego przyjaciela, bramkarza Moutiera, oraz rzędu manekinów, które tworzyły swego rodzaju mur.
Igrzyska Olimpijskie 1976
Po udziale w Igrzyskach Olimpijskich w Montrealu w 1976 roku, w których Francja doszła do ćwierćfinału, podpisał on z AS Nancy swój pierwszy profesjonalny kontrakt.
Przed wylotem na Mistrzostwa Świata w Argentynie, Platini zdobył pierwsze cenne trofeum w karierze, wygrywając finał Pucharu Francji przeciwko Nice i strzelając jedyną bramkę w spotkaniu.
Mistrzostwa Świata 1978 w Argentynie
Przed rozpoczęciem mundialu w 1978 roku wszyscy mieli w pamięci mecz eliminacyjny z Bułgarią, wygrany 3-1, w którym Michel zdobył jedną z bramek. Dzięki temu zwycięstwu Trójkolorowi zapewnili sobie awans na odbywającą się co cztery lata imprezę. W jednym z meczów towarzyskich przed mundialem 78 Platini zapisał się w pamięci kibiców, strzelając słynnemu włoskiemu bramkarzowi – Dino Zoffowi – dwie bramki z rzutów wolnych.
Same mistrzostwa były bardzo nieudane dla reprezentacji Francji. Po wygranej z Węgrami oraz porażkach z Argentyną i Włochami, Francuzi wyjechali z Argentyny już po pierwszej rundzie. Mimo, że Michel Platini był jednym z najlepszych zawodników podczas tego nieudanego turnieju, to właśnie jego kibice uznali za winnego klęski Francuzów.
Jego kontrakt z Nancy wygasł w czerwcu 1979 roku. Rywalizowało o niego kilka mocnych francuskich klubów i ostatecznie zdecydował się na przenosiny do Saint-Etienne.
Saint-Etienne (1979-1982)
Trzyletni pobyt w nowym klubie był dla Platiniego mieszaniną sukcesów i porażek. Saint-Etienne miało zamiar podbić piłkarską Europę, lecz pomimo kilku fantastycznych spotkań, piłkarzom tego klubu nie udało się nawiązać do sukcesu z 1976 roku, kiedy to drużyna ta wystąpiła w finale Pucharu Europy.
W 1981 roku drużyna Saint-Etienne zdobyła mistrzostwo Francji, lecz w tym samym roku przegrała z Bastią w finale krajowego pucharu. Ostatnim meczem Michela Platiniego w barwach tego klubu, przed przenosinami do włoskiego Juventusu Turyn, był kolejny, ponownie przegrany, finał tych rozgrywek przeciwko Paris Saint-Germain.
Mistrzostwa Świata 1982 w Hiszpanii
Zanim Francuz zaczął występować w barwach Starej Damy, dotarł wraz z kolegami do półfinału Mistrzostw Świata w 1982 roku w Hiszpanii. Porażka po rzutach karnych z RFN pozbawiła ich marzeń o finale.
Juventus Turyn (1982-1987)
W pierwszym sezonie gry dla Juventusu 1982/83 Platini był bliski szybkiego odejścia z tego klubu, gdyż nie potrafił się dostosować do włoskiego stylu gry. Po zmianie taktyki dokonanej przez trenera, Francuz zaczął jednak grać o wiele lepiej. Piłkarze „Starej Damy” dotarli aż do finału Pucharu Europy, gdzie przegrali z niemieckim Hamburgerem SV. Na lokalnym podwórku zdobyli Puchar Włoch.
Sezony 1984-1986 to pasmo sukcesów Platiniego w Juventusie:
- Mistrzostwo Włoch w 1984 i 1986 roku,
- Superpuchar Europy w 1984 roku,
- Puchar Europy w 1985 roku,
- Puchar Interkontynentalny w 1985 roku.
Platini był królem strzelców Serie A trzy sezony z rzędu! Trzykrotnie był wybierany najlepszym piłkarzem Europy w latach 1983-1985. W 1984 roku reprezentacja Francji zdobyła tytuł Mistrza Europy, a Platini z 9 golami w 5 spotkaniach, został królem strzelców europejskiej imprezy.
Puchar Europy zdobyty w 1985 roku powinien być ukoronowaniem kariery Francuza, lecz został on zdobyty w cieniu wielkiej katastrofy na stadionie Heysel, kiedy to podczas finałowego meczu przeciwko Liverpoolowi, w czasie trwania zamieszek, na trybunach zginęło 39 osób, a ponad 600 zostało rannych. Mecz rozpoczął się z półtoragodzinnym opóźnieniem. Jedyną bramkę z rzutu karnego, podyktowanego za faul na koledze z drużyny — Zbigniewie Bońku — strzelił właśnie Platini. Dzień po tym spotkaniu, Francuz był krytykowany za brak powściągliwości w świętowaniu zwycięstwa. Platini utrzymywał jednak, że nie był w pełni świadomy skali katastrofy, która wydarzyła się na stadionie.
Na Mistrzostwach Świata w 1986 roku Francja zajęła 3. miejsce, a Platini zdobył ostatnie 2 bramki w swej reprezentacyjnej karierze. Rok później zawiesił swe piłkarskie korki na kołku, kończąc bogatą i fantastyczną karierę w wieku 32 lat.
Ostatnie spotkanie w reprezentacji Francji to mecz z Islandią 29 kwietnia w 1987 roku. W sumie w 72 spotkaniach w trójkolorowych barwach zdobył 41 bramek, a w 432 oficjalnych występach klubowych, do bramki rywala trafiał aż 224 razy.
4. Po zakończeniu kariery piłkarskiej
1 listopada 1988 roku Michel Platini został selekcjonerem reprezentacji Francji. Po wygraniu 19 spotkań z rzędu został wybrany trenerem roku. Jednak po odpadnięciu Francji z Euro 1992, został zwolniony z tej posady.
W kolejnych latach był między innymi, razem z Fernandem Sastre, głową Komitetu Organizacyjnego Mistrzostw Świata w 1998 roku, które odbywały się we Francji oraz członkiem Komitetu Wykonawczego FIFA.