Alessandro Del Piero to wciąż żywa legenda i ikona włoskiego klubu Juventus Turyn oraz była podpora reprezentacji Azzurri. Znany przede wszystkim z perfekcyjnie ułożonej prawej stopy i zapierających dech w piersiach bramek z rzutów wolnych, podczas których piłka łamała wszelkie prawa fizyki. Jeden z najlepszych piłkarzy swojego pokolenia, który z Juventusem był związany na dobre i na złe. Nie opuścił Juventusu nawet po karnej degradacji klubu do Serie B – mimo, że kusił go wówczas sam Manchester United. Genialny Del Piero był prawdziwym dżentelmenem na boisku i poza nim. Jest autorem wielu rekordów oraz laureatem licznych nagród czy indywidualnych klasyfikacji.
Mistrz Świata z 2006 roku aktywnie udziela się w akcjach charytatywnych, jest też ambasadorem wielu globalnych marek. W roku 2000 był najlepiej zarabiającym piłkarzem na świecie. Il Fenomeno Vero – jak nazywali go fani. Ma piękną żonę, trójkę dzieci i lubi sprawdzić się czasem na muzycznej scenie. Alex na boisku był nie do zdarcia, jednak niedawno piłkarza na łopatki rozłożył tajemniczy, trzymilimetrowy przeciwnik…
CC BY 2.0
Data i miejsce urodzenia: 9 listopada 1974 roku, Conegliano
Narodowość: Włochy
Pozycja na boisku: napastnik
Wzrost: 173 cm
Spis treści
1. Największe osiągnięcia:
1.1. Klubowe:
- Mistrzostwo Włoch (1995, 1997, 1998, 2002, 2003, 2012)
- Puchar Włoch (1995)
- Liga Mistrzów (1996)
- Finał Ligi Mistrzów (1997, 1998, 2003)
- Superpuchar Europy (1996)
- Puchar Interkontynentalny (1996)
- Puchar Intertoto (1999)
1.2. Reprezentacyjne:
- Mistrzostwo Świata (2006)
- miejsce w Mistrzostwach Europy (2000)
- Mistrzostwo Europy do lat 21 (1994, 1996)
1.3. Osiągnięcia indywidualne:
- Najlepszy młody piłkarz w Europie (1996)
- Piłkarz Roku we Włoszech (1998)
- Król Strzelców Ligi Mistrzów (1998)
- Członek FIFA 100 – stu najlepszych piłkarzy wszechczasów wg Pele)
- Golden Foot (2007)
- Król Strzelców Serie A (2008)
- Najskuteczniejszy strzelec w historii Juventusu
- Najwięcej występów w barwach Juventusu
- Order Zasługi Republiki Włoskiej (2000, 2006)
2. Kariera klubowa
- Mistrzostwo Włoch (1995, 1997, 1998, 2002, 2003, 2012)
- Puchar Włoch (1995)
- Liga Mistrzów (1996)
- Finał Ligi Mistrzów (1997, 1998, 2003)
- Superpuchar Europy (1996)
- Puchar Interkontynentalny (1996)
- Puchar Intertoto (1999)
2.1 Młodość
Alessandro Del Piero rozpoczynał swoją przygodę w piłką w roku 1981 w szeregach drużyny San Vandemiano. W 1988 roku wypatrzyli go skauci, czego owocem był angaż – najpierw do młodzieżowego zespołu Calcio Padova, a następnie do seniorskiej ekipy z Padwy, która występowała w Serie B. Debiut Del Piero na zapleczu włoskiej ekstraklasy miał miejsce 15 marca 1992 roku, a swojego pierwszego (i jedynego) gola w Serie B, napastnik strzelił 22 listopada 1992 roku (5-0 z Ternana). Wkrótce wielki talent i potencjał piłkarski Alexa dostrzegł Juventus Turyn, który w 1993 roku zaproponował mu profesjonalny kontrakt.
2.2 Kariera seniorska w Juventus Turyn (1993-2012)
Del Piero grał w Juventusie Turyn niemal przez całą piłkarską karierę, bo 19 sezonów – przeżywając z klubem chwile tryumfu, ale i lojalnie trwając z zespołem w krytycznych momentach (degradacja po aferze korupcyjnej).
Piłkarz zadebiutował w Serie A przeciwko Foggii – 12 września 1993, a tydzień później, mimo, iż na boisko wszedł dopiero w 80. minucie – strzelił swoją pierwszą bramkę we włoskiej ekstraklasie (1-1 z Reggianą).
W kolejnym sezonie funkcję trenera objął Marcello Lippi, a Del Piero dostawał więcej szans na grę, szczególnie, gdy kontuzję odniósł Roberto Baggio. Współtworząc ofensywną formację z Gianlucą Vialli i Fabrizio Ravanelli – Alessandro Del Piero sięgnął w 1995 roku po pierwsze Mistrzostwo Włoch i krajowy Puchar. Co ciekawe, był to jedyny Puchar Włoch, jaki udało mu się wygrać przez całą karierę, podczas której wystąpił m. in. cztery razy w finale Ligi Mistrzów… W sezonie 1994/1995 zdobył dla Juve w rozgrywkach Serie A osiem bramek.
W sezonie 1995/1996 Alex występował z koszulce z nr „10”, którą otrzymał po Roberto Baggio. Rok 1996 przyniósł Del Piero zwycięstwo w Lidze Mistrzów, tryumf w krajowym i europejskim Superpucharze oraz w Pucharze Interkontynentalnym. We wszystkich rozgrywkach tamtego sezonu, piłkarz strzelił 13 bramek.
Sezon 1996/1997 to kolejny tytuł Mistrza Włoch i udział w przegranym, tym razem – finale Ligi Mistrzów. Pomimo kontuzji zagrał w tym sezonie tylko w 34 meczach, ale i tak zdobył dla drużyny 14 goli.
Sezon 1997/1998 był najlepszym okresem w karierze Del Piero pod kątem zdobyczy bramkowych, ponieważ trafił aż 32 razy do siatki rywali. Wspólnie z Zinedine Zidane i Filippo Inzaghi – doprowadził też Juventus do trzeciego z rzędu finału w Lidze Mistrzów (porażka 0-1 z Realem Madryt). Ustrzelił hat-tricka w półfinale LM z Monaco i zdobył decydującą o Scudetto bramkę z Interem Mediolan, w którym grał wtedy Brazylijczyk Ronaldo. Oba wydarzenia można przypomnieć sobie oglądając poniższe filmiki:
Warto zwrócić uwagę na pierwszego gola Del Piero, jakiego strzelił w swoim niepowtarzalnym stylu – w okienko bramki, z rzutu wolnego, ponad murem. Prawdziwy majstersztyk!
Po wzlotach, dla Il Fenomeno Vero nadeszły gorsze chwile. W dniu 8 listopada 1998 roku piłkarz doznał kontuzji kolana (w meczu z Udinese), co wykluczyło go z gry do końca sezonu 1998/1999. Juventus zajął wówczas rozczarowujące 6. miejsce w Serie A. Kontuzja była wynikiem dużych obciążeń fizycznych, jakim był poddawany Del Piero, dlatego skoncentrował się on na wzmacnianiu mięśni. Krążyły nawet pogłoski o tym, że używa on w tym celu niedozwolonych środków farmakologicznych, co zaowocowało długoletnim śledztwem. Ostatecznie, w roku 2005 – Alessandro i personel medyczny Juve zostali oczyszczeni z tych zarzutów.
W sezonie 1999/2000 Del Piero zdobył zaledwie 12 bramek we wszystkich rozgrywkach klubowych, co w dużej mierze wynikało z egoistycznego stylu gry Inzaghi’ego. Mimo, iż dzisiaj kwota ta nie robi wielkiego wrażenia, to w 2000 roku Alex był najlepiej opłacanym piłkarzem na świecie. Łącznie z premiami i indywidualnymi kontraktami sponsorskimi, rocznie inkasował ok. 11 mln. USD.
Sezon 2000/2001 był kolejnym, w którym Juventus nie zdołał wywalczyć Mistrzostwa Włoch. Del Piero zaliczył też kolejną przerwę i spadek formy, co wywołała kontuzja oraz osobista tragedia – śmierć ojca. Przełamanie nadeszło w meczu z Bari, a jedyną strzeloną bramkę w tym spotkaniu zadedykował właśnie ojcu:
Przed sezonem 2001/2002 drużyna, w której występował m. in. David Trezeguet i Pavel Nedved, powierzyła Del Piero opaskę kapitana. Alessandro trafił do bramki rywali w Serie A 16 razy, zaliczył również sporo asyst, a Juventus odzyskał upragniony tytuł mistrzowski.
W następnym sezonie Juve ponownie sięgnął po Superpuchar Włoch, a Del Piero strzelił w Serie A bramkę nr 100. Drużyna kolejny raz zameldowała się z finale Champions League UEFA, musiała uznać wyższość AC Milan w konkursie rzutów karnych.
Mały rewanż na Milanie za porażkę w Lidze Mistrzów – Juventus wziął w sezonie 2003/2004, kiedy pokonał rywali w meczu o Superpuchar Włoch. Del Piero zagrał zaledwie w 30 meczach sezonu 2003/2004, w których zdobył 14 goli. Po sezonie, w jakim zespół Alexa zajął 3. pozycję w tabeli Serie A, ekipę opuścił trener Lippi, który objął funkcję selekcjonera włoskiej reprezentacji.
Drużynę Juventusu objął Fabio Capello, który bardziej od Del Piero – preferował młodego Zlatana Ibrahimovic’a. Mimo ograniczonego czasu gry, Del Piero zdołał strzelić 14 bramek i pomóc Juve z wywalczeniu Mistrzostwa Włoch. W sezonie 2005/2006 Alex dołożył w Serie A kolejnych 12 trafień, a Juve obronił tytuł mistrzowski. 10 stycznia 2006 roku Alessandro Del Piero został najlepszym w historii strzelcem Juventusu – kiedy po trzech jego trafieniach w Pucharze Włoch – licznik wskazał 185 bramek! Z powodu ujawnionego skandalu korupcyjnego, Juventus został pozbawiony dwóch tytułów Mistrza Włoch, a klub został z ujemnym bilansem punktowym karnie zdegradowany do Serie B. Wśród zawodników, którzy wykazali się lojalnością i pozostali w zespole, żeby pomóc mu w powrocie na szczyt, był m. in. Del Piero, który stwierdził, że „(…) prawdziwy dżentelmen nigdy nie opuszcza swojej kobiety”… (nawiązanie do „Starej Damy”, jak mawia się o Juventusie).
W sezonie 2006/2007 Juventus z Del Piero w roli kapitana zespołu – wywalczył awans do Serie A, a napastnik z 20 bramkami został najlepszym strzelcem Serie B. W tym samym sezonie strzelił także swojego 200. gola dla Juve:
Z początkiem sezonu 2007/2008 Alex podpisał z Juventusem nowy kontrakt do roku 2010. W kwietniu 2008 roku ustanowił rekord występów w barwach Juventusu (553 mecze). We wszystkich rozgrywkach strzelił 24 bramki, w tym 21 goli w lidze – co dało mu tytuł najskuteczniejszego gracza w Serie A.
Przed sezonem 2008/2009 Del Piero stwierdził, że chciałby grać dla Juve do 40. roku życia. Po meczu w Lidze Mistrzów z Realem Madryt, w którym Juventus po dwóch trafieniach Del Piero – wygrał po raz pierwszy od 1962 roku na Santiago Bernabeu – kibice obu drużyn zgotowali mu owację na stojąco. Z końcem 2008 roku Alessandro Del Piero zaliczył gola nr 250 dla Juventusu w meczu z Reggianą (4-0).
Przed sezonem 2009/2010 Del Piero przedłużył kontrakt z Juve o rok, a 11 lutego 2010 roku – zagrał w Serie A po raz 445, czym pobił klubowy rekord. W marcu 2010 roku strzelił swoją 300. bramkę, a sezon zakończył z 11 trafieniami. Tyle samo goli zdobył też w sezonie 2010/2011, zdecydował się także na kolejne roczne przedłużenie kontraktu.
Sezon 2011/2012 był ostatnim, jaki Del Piero zagrał w barwach „Starej Damy”. Zdobył w nim zaledwie 5 bramek, ponieważ nie był faworytem pierwszego wyboru nowego szkoleniowca i byłego kolegi z drużyny – Antonio Conte. W trakcie sezonu do Del Piero dotarły informacje, że klub nie zamierza przedłużać już z nim kontraktu, mimo, że sam piłkarz wykazywał wolę dalszej gry dla Juventusu. Po raz ostatni w koszulce Juve zagrał 20 maja 2012 roku w finale Pucharu Włoch. Tydzień wcześniej pożegnał się z kibicami i kolegami z Juve, schodząc z boiska w 57 minucie w meczu przeciwko Atalancie. Juventus wygrał to spotkanie 4-0, a jedną z bramek strzelił Del Piero:
Alessandro Del Piero ustanowił w Juve szereg rekordów – 705 meczów w barwach „Starej Damy”, 290 goli i 134 asysty we wszystkich rozgrywkach. Rekordowe jest też 188 bramek oraz 105 asyst, jakie skompletował w 478 występach w Serie A.
Spośród tych wszystkich bramek, najbardziej w pamięci kibiców zapadło ponad 50 goli, jakie Del Piero strzelił bezpośrednio z rzutów wolnych. Przypomnijmy je sobie jeszcze raz:
2.3 Kariera seniorska w Sydney FC (2012-2014)
W dniu 5 września 2012 roku, Del Piero podpisał dwuletni kontrakt na grę w australijskim zespole Sydney FC. Umowa gwarantowała mu 3,5 mln. AUD za każdy sezon – wcześniej nikomu nigdy nie zaoferowano większej gaży za grę w A-League.
W styczniu 2013 roku Del Piero strzelił 4 bramki i dołożył 1 asystę w meczu z Wellington Phoenix (7-1). W 24 występach zdołał 14 razy pokonać bramkarza rywali, jednak nie wystarczyło to jego drużynie do zakwalifikowania się do fazy barażowej.
W sezonie 2013/2014 Alex objął funkcję kapitana zespołu i strzelił w nim 10 goli, dzięki czemu Sydney FC dostało się do upragnionego etapu finałowego. W dniu 10 sierpnia 2014 roku doszło do towarzyskiego spotkania pomiędzy ekipą Hyundai A-League All Stars a… Juventusem (2-2). Kiedy Del Piero schodził z boiska w 63 minucie meczu, otrzymał owację na stojąco od 55 tysięcy kibiców zgromadzonych na stadionie.
2.4 Kariera seniorska w Delhi Dynamos (2014)
Na definitywne zakończenie piłkarskiej kariery, Del Piero wybrał egzotyczne Indie, gdzie zaliczył kilkumiesięczny epizod. W trakcie 10 meczów strzelił tylko 1 gola, ale za to w swoim niepowtarzalnym stylu:
3. Kariera reprezentacyjna
- Mistrzostwo Świata (2006)
- miejsce w Mistrzostwach Europy (2000)
- Mistrzostwo Europy do lat 21 (1994, 1996)
Del Piero zadebiutował w seniorskiej reprezentacji Włoch – 15 marca 1995 roku. Wcześniej występował w młodzieżowych drużynach narodowych (U-17, U-18, U21), w których łącznie zagrał w 29 meczach, strzelając razem 16 bramek.
Del Piero wziął udział w EURO 1996 oraz Mundialu 1998 jako rezerwowy.
Trener Dino Zoff, zaufał mu bardziej do tego stopnia, że Del Piero był podstawowym graczem podczas Mistrzostw Europy w 2000 roku. W tej imprezie Del Piero (numer 10) wraz z kolegami doszli aż do finału, w którym przegrali z 1-2 Francją (Włosi prowadzili do 90. minuty 1-0…).
Tutaj transmisja od drugiej połowy:
Podczas Mistrzostw Świata w Japonii i Korei Płd. (2002), selekcjoner Trapattoni nie dawał Del Piero dużo czasu na grę. Trener wpuścił go na boisko na ostatnie 20 minut w spotkaniu decydującym o awansie do fazy pucharowej z Meksykiem. Alex odpłacił się bramką, która zapewniła Azzurri przejście do następnej rundy. Alessandro miał szansę na grę podczas Mistrzostw Europy w Portugalii (2004), jednak reprezentacja Włoch szybko odpadła z turnieju, po tzw. „skandynawskim spisku”.
W trakcie Mistrzostw Świata 2006 selekcjoner włoskiej ekipy, jakim był Lippi, dawał Del Piero możliwość gry głównie w końcówkach. W półfinale z gospodarzami Mistrzostw – Niemcami, Alex trafił w końcówce dogrywki na 2-0, czym przypieczętował awans Azzurri do wielkiego finału. W finale drużyna Włoch pokonała Francję po serii rzutów karnych, w której jedną z „jedenastek” wykorzystał także Del Piero. W latach 1995-2008 Del Piero zagrał w 91 meczach reprezentacji, w których strzelił 27 goli.
4. Alessandro Del Piero prywatnie
Od 12 czerwca 2005 roku żoną Alexa jest piękna Sonia Amoruso. Para ma trójkę dzieci – syna Tobiasa (2007) i córki – Dorotea (2009) oraz Sasha (2010). Alessandro wspiera badania nad wynalezieniem leku na raka, za co uhonorowany został nagrodą Associazione Italiana per la Ricerca sul Cancro.
Oprócz futbolu, Del Piero interesuje się koszykówką i kolarstwem. Jego wielką pasją jest też muzyka – ma na koncie kilka autorskich utworów, a po Mistrzostwach Świata w 2006 roku, wspólnie z Marco Materazzi wystąpił na scenie z zespołem Rolling Stones.
Największymi przyjaciółmi Del Piero są byli koledzy z boiska: Fabio Cannavaro, Pavel Nedved, Zinedine Zidane, a także legenda AS Roma – Francesco Totti.
W 2020 roku Del Piero trafił do szpitala w Los Angeles z ogromnym bólem. Przyczyną jego cierpienia okazał się… 3-milimetrowy kamień nerkowy, który usunięto podczas zabiegu medycznego.
5. Del Piero – ciekawostki
Za sprawą matki, Del Piero rozpoczął swoją przygodę z piłką na pozycji… bramkarza. W ten sposób matka chciała chronić syna przed boiskowymi kontuzjami. Na szczęście predyspozycje do ofensywnej gry Alexa zauważył jego starszy brat i ostatecznie jego kariera potoczyła się zupełnie innym torem.
Po latach, w swojej autobiografii, Del Piero przyznał, że po karnej relegacji Juventusu do Serie B, był kuszony przez Manchester United. Świeżo upieczony wówczas Mistrz Świata nie przyjął intratnej propozycji i pomógł drużynie w awansie do ekstraklasy.
Kiedy na koniec kontraktu Juventus zaproponował Del Piero zastrzeżenie jego koszulki z nr 10, piłkarz odmówił, stwierdzając, że nie odbierze dzieciom marzeń o tym, by kiedyś mogli w niej zagrać…
