Ronaldinho – legenda piłki i największy skarb Barcelony

Ronaldinho Gaucho, a dokładniej Ronaldo de Assis Moreira, w świecie piłkarskim jest znany jako Ronaldinho, czyli „mały Ronaldo” (Dinho). Jego umiejętności piłkarskie pozwalają mu asystować „w ciemno”, odbijać precyzyjnie piłkę plecami, „kapkować” z zamkniętymi oczami czy „bawić się z poprzeczką”. On piłką się bawił, zarażając innych swoim entuzjazmem i charyzmą.

Ronaldinho jest zdecydowanie jedną z najbardziej barwnych postaci w świecie futbolu. Na swoim koncie ma liczne sukcesy — zarówno jako członek zespołu, jak również indywidualny zawodnik. Ale po kolei…

Data i miejsce urodzenia: 21 marzec 1980, Porto Alegre (Brazylia)

Narodowość: Brazylia

Pozycja na boisku: Pomocnik/Napastnik

Wzrost: 181 cm

Waga: 80 kg

1. Największe Osiągnięcia

Reprezentacja Brazylii

• Mistrz Świata U-17 — 1997
• Mistrz Świata — 2002 (Korea i Japonia)
• Brązowy Medalista Igrzysk Olimpijskich — 2008 (Pekin)

Międzyklubowe

• Mistrz Ameryki Południowej — 1999 (Copa America)
• Zdobywca Pucharu Konfederacji — 2005
• Zdobywca Pucharu Ligi Mistrzów — 2006 (FC Barcelona)

Klubowe

• 2-krotny Mistrz Hiszpanii (FC Barcelona) — 2005, 2006
• 2-krotny zdobywca Superpucharu Hiszpanii (FC Barcelona) — 2005, 2006

Indywidualne

• Najlepszy Piłkarz Świata FIFA — 2004, 2005, oraz 3. miejsce w 2006
• Najlepszy Napastnik Ligi Mistrzów — 2005
• Zdobywca Złotej Piłki France Football 2005 oraz 3. miejsce w 2004,
• Piłkarz Dekady według magazynu World Soccer (2000-2009)
• Zdobywca Złotego Buta

2. Historia Ronaldinho – kariera klubowa

Ronaldinho urodził się 21 marca 1980 roku, w Porto Alegre (Brazylia).

Pochodził z rodziny, w której piłka nożna była obecna od zawsze: ojciec również kiedyś zajmował się tą dyscypliną sportu. Podobnie jak brat ojca — Roberto — dzięki któremu rodzina mogła przenieść się z najbiedniejszej dzielnicy w mieście do jego luksusowych rejonów.

2.1. Gremio Porto Alegre

Już od najmłodszych lat junior Ronaldinho wykazywał wręcz niespotykany talent do piłki nożnej. W wieku 6 lat rozpoczął grę w swoim pierwszym klubie, jakim był Gremio Porto Alegre. Stawiał tam pierwsze kroki w drużynach juniorów. Udało mu się również dokonać niezwykłego wyczynu. W wieku 13 lat, podczas jednego meczu, strzelił 23 gole! W tym 3 z rzutów rożnych!

Nie osiadł na laurach i podczas Mistrzostw Świata do lat 17 zdobył swój pierwszy mistrzowski tytuł, jak również tytuł króla strzelców.

Profesjonalna kariera Ronaldinho Gaucho w Gremio Porto Alegre rozpoczęła się wraz z osiągnięciem pełnoletności, czyli w 1998 roku. Dzięki obiecującym początkom w juniorach Ronaldinho nie musiał długo czekać na występ w reprezentacji seniorów.

Debiut klubowy na boiskach Europy miał miejsce w 2000 roku. W meczu z Lleidą nie strzelił rzut karnego:

2.2. Paris Saint-Germain F.C. (2001-2003)

W 2001 roku wschodząca gwiazda piłki nożnej zdecydowała się na transfer do paryskiego klubu Paris Saint-Germain. Działacze klubu ocenili wtedy młodego piłkarza na kwotę 9 milionów euro, którą to sumę Francuzi musieli uiścić, chcąc mieć w swoich szeregach Ronaldinho. Niestety obecność brazylijskiego asa nie poprawiła formy paryskiego klubu, mimo iż sam zawodnik wielokrotnie wzbudzał zachwyt swoim akcjami oraz trikami i sztuczkami piłkarskimi.

Czas spędzony w Paris Saint–Germain nie należał do straconych mimo braku sukcesów zespołu. Podczas gry w Paris Saint-Germain Ronaldinho otrzymał powołanie na Mistrzostwa Świata w Korei i Japonii w 2002 roku. To właśnie tam talent Brazylijczyka objawił się na dobre – piłkarz strzelił dwa gole i znakomicie obsługiwał podaniami kolegów.

W ćwierćfinale Anglia – Brazylia Ronaldinho asystował przy pierwszym golu i strzelił pamiętnego gola z rzutu wolnego, ustalając wynik spotkania na 1-2. Tę bramkę wrzuconą bramkarzowi „za kołnierz” (David Seaman) Anglicy pamiętają do dziś:

Reprezentacja Brazylii podczas całych mistrzostw nie miała sobie równych. Powracający do wielkiej formy Ronaldo nieco przyćmił występy Ronaldinho, ale i tak stał się on mega gwiazdą światowej piłki.

W finale MŚ 2002 Brazylia pokonała Niemcy 2-0, a Ronaldinho ponownie został mistrzem świata. Tym razem już jako senior.

2.3. Ronaldinho w FC Barcelona (2003-2008) i nowy geniusz futbolu

Po MŚ 2002 zaczynały o niego walczyć największe potęgi piłkarskie Starego Kontynentu: Manchester United, Real Madryt oraz FC Barcelona.

Ostatecznie, w 2003 roku, Ronaldinho rozpoczął grę w barwach Barcelony. Kwota, jaką klub ze stolicy Katalonii musiał zapłacić za brazylijskiego zawodnika wyniosła równe 32,25 miliona euro.

Klub hiszpański borykał się wówczas z poważnymi problemami. Grał bardzo słabo, jak na potęgę klubowej piłki, a Ronaldinho miał przyczynić się do poprawy tej sytuacji. Sprowadzono nowego trenera w postaci Holendra Franka Rijkaarda, byłego znakomitego gracza, który miał przebudować i odświeżyć zespół.

Piłkarz Ronaldinho szybko odnalazł się w nowych barwach i praktycznie od pierwszego meczu dawał popis swoich niesamowitych umiejętności: dryblował, strzelał piękne gole i zdobywał wiele bramek dla swojej drużyny.

Już w pierwszym meczu Barcelony przeciwko Sevilli, na własnym stadionie, Ronaldinho oszołomił kibiców i trenerów po ładnym dryblingu i bombie pod poprzeczkę:

Zawsze uśmiechnięty Brazylijczyk podbijał serca kibiców na całym świecie, nie tylko za sprawą swojej skuteczności, ale przede wszystkim poprzez finezyjne triki, które pokazywał na boisku jak żaden inny futbolista.

W drugiej połowie sezonu Barcelona grała wyśmienicie, a do zespołu został wypożyczony słynny Holender Edgar Davids, który znakomicie współpracował z Ronaldinho. Drużyna ze środka tabeli awansowała na drugą lokatę, tuż za naszpikowanym gwiazdami Realem Madryt.

Nadchodził czas największych sukcesów Barcelony i Ronaldinho.

Klub wzmocnił znakomity Samuel Eto. W sezonie 2004/2005 świat opanowała „Ronaldinhomania”, a talent Brazylijczyka zaczęto porównywać do największych w historii piłki nożnej jak Pele, Maradona czy Cruyff.

Sezon 2005/2006 to kariera Ronaldinho Gaucho na samym szczycie.

Strzelał przepiękne gole w Lidze Mistrzów przeciwko Chelsea Londyn czy AC Milan. Kulminacją sukcesu był prawdopodobnie mecz Realu Madryt z Barceloną, w którym Galaktyczni (w składzie z Ronaldo, Zidane, Roberto Carlos, Beckham, Figo) na własnym stadionie zostali rozłożeni na łopatki, przegrywając 0:3 z Barcą.

W El Classico rozegranym 19.11.2005 Ronaldinho strzelił 2 niesamowite bramki:

• pierwszą na 0-2 po kilkudziesięciometrowym krosie, mijając piłkarzy Realu niczym tyczki w slalomie (3:45 na video)
• wkrótce potem strzelił drugą bramkę na 0-3, którą docenili nawet kibice z Madrytu, nagradzając fenomenalnego Brazylijczyka owacją na stojąco (4:21)

W sezonie 2005/2006 Ronaldinho wraz z drużyną zdobył Mistrzostwo Hiszpanii i Superpuchar Hiszpanii.

2.4. Zwycięstwo w Lidze Mistrzów 2006

Znakomita passa Barcelony, z jej największym asem, trwała nadal. Do Ronaldinho dołączył przyszły najlepszy piłkarz świata — Lionel Messi — a tacy piłkarze jak Xavi i Iniesta na dobre rozwinęli swoje skrzydła. Tym samym Barcelona stała się drużyną wręcz idealną.

Rezultatem tego wszystkiego był triumf w Lidze Mistrzów 2005/2006, po raz pierwszy od 1992 roku.

Gra Brazylijczyka w sezonie 2005/2006 roku została w końcu doceniona przez France Football, który we wcześniejszych latach, z braku sukcesów klubowych, omijał Ronaldinho jako laureata tej prestiżowej nagrody.

2.5. Kolejne sezony Ronaldinho w Barcelonie (2006-2008)

Po nieudanych MŚ forma podłamanego Ronaldinho i całego zespołu nieco spadła. Mimo pozyskania znakomitego francuskiego napastnika w postaci Thierry’ego Henry, Barca już nie zachwycała tak jak w poprzednich sezonach. Straciła prym w Primera Division na rzecz Realu Madryt i nie zawojowała ponownie Ligi Mistrzów.

Nie znaczy to, że Brazylijczyk notował słabe występy, bo błyszczał talentem co jakiś czas, jak choćby w meczu, w którym strzelił gole, przyjmując w biegu piłkę na klatkę piersiową, a potem przewrotką wpakował ją do siatki. Zdaniem wielu bramka Ronaldinho przyćmiła słynny gol z przewrotki Rivaldo.

Ronaldinho sprawiał, że piłka tańczyła między przeciwnikami, dzięki najwyższej kontroli nad piłką, poczuciem przestrzeni i czasu. Przejawiał romantyczny, a czasem beztroski futbol. Jeśli nie kończył się strzałem czy efektownym podaniem, to cieszył oko wymarzoną grą. Podziwiali go nawet kibice przeciwnej drużyny. Ronaldinho urodził się, by dawać prawdziwe show i był pod tym względem jedyny w swoim rodzaju. Oglądanie go w akcji było ucztą dla oka.

Kiedy Pep Guardiola został awansowany na trenera pierwszego zespołu latem 2007 roku, Ronaldinho zdał sobie sprawę, że sytuacja się zmieniła. Ci, którym nie udało się osiągnąć szczytu sprawności i zaangażowania w intensywnym systemie Guardioli, zostali odsunięci na bok, bez względu na to, jak bardzo byli utalentowani. Romantyczny, improwizujący Ronaldinho miał zostać złożony w ofierze w imię lepszych rezultatów metodycznej drużyny.

Obaj odnieśli sukces, ale tylko jeden z nich był zabawny.

Ronaldinho grał w Barcelonie do 2008, ale nękany przez kontuzje, mecze często rozpoczynał na ławce rezerwowych. Gdy w końcu grał, nie zachwycał już tak jak dawniej. Pojawiły się głosy, że Brazylijczyk już się wypalił i czas na opuszczenie Barcelony. I tak się stało!