Ronaldinho – legenda piłki i największy skarb Barcelony

Ronaldinho Gaucho, a dokładniej Ronaldo de Assis Moreira, w świecie piłkarskim jest znany jako Ronaldinho, czyli „mały Ronaldo” (Dinho). Jego umiejętności piłkarskie pozwalają mu asystować „w ciemno”, odbijać precyzyjnie piłkę plecami, „kapkować” z zamkniętymi oczami czy „bawić się z poprzeczką”. On piłką się bawił, zarażając innych swoim entuzjazmem i charyzmą.

Ronaldinho jest zdecydowanie jedną z najbardziej barwnych postaci w świecie futbolu. Na swoim koncie ma liczne sukcesy — zarówno jako członek zespołu, jak również indywidualny zawodnik. Ale po kolei…

Data i miejsce urodzenia: 21.03.1980, Porto Alegre
Narodowość: Brazylia
Pozycja na boisku: Pomocnik/Napastnik
Wzrost: 181 cm
Waga: 80 kg

1. Największe Osiągnięcia

• Mistrz Świata 2002 (Korea i Japonia)
• Zdobywca Pucharu Ligi Mistrzów 2006 (FC Barcelona)
• Mistrz Świata U-17
• Mistrz Ameryki Południowej 1999 (Copa America)
• Zdobywca Pucharu Konfederacji 2005
• Brązowy Medalista Igrzysk Olimpijskich 2008 (Pekin)
• Zdobywca Złotej Piłki France Football 2005 oraz 3. miejsce w 2004
• Najlepszy Piłkarz Świata FIFA — 2004, 2005, oraz 3. miejsce w 2006
• Najlepszy Piłkarz Świata według World Soccer — 2004, 2005
• Piłkarz Dekady według magazynu World Soccer (2000-2009)
• Zdobywca Złotego Buta
• 2-krotny Mistrz Hiszpanii (FC Barcelona) — 2005, 2006
• 2-krotny zdobywca Superpucharu Hiszpanii (FC Barcelona) — 2005, 2006
• Najlepszy Piłkarz Ligi Hiszpańskiej — 2004, 2006
• Najlepszy Napastnik Ligi Mistrzów — 2005

2. Historia Ronaldinho – kariera klubowa

Ronaldinho urodził się 21 marca 1980 roku, w Porto Alegre (Brazylia).

Pochodził z rodziny, w której piłka nożna była obecna od zawsze: ojciec również kiedyś zajmował się tą dyscypliną sportu. Podobnie jak brat ojca — Roberto — dzięki któremu rodzina mogła przenieść się z najbiedniejszej dzielnicy w mieście do jego luksusowych rejonów.

Młody Ronaldinho ze starszym bratem

2.1. Gremio Porto Alegre

Już od najmłodszych lat junior Ronaldinho wykazywał wręcz niespotykany talent do piłki nożnej. W wieku 6 lat rozpoczął grę w swoim pierwszym klubie, jakim był Gremio Porto Alegre. Stawiał tam pierwsze kroki w drużynach juniorów. Udało mu się również dokonać niezwykłego wyczynu. W wieku 13 lat, podczas jednego meczu, strzelił 23 gole! W tym 3 z rzutów rożnych!

Nie osiadł na laurach i podczas Mistrzostw Świata do lat 17 zdobył swój pierwszy mistrzowski tytuł, jak również tytuł króla strzelców.

Profesjonalna kariera Ronaldinho Gaucho w Gremio Porto Alegre rozpoczęła się wraz z osiągnięciem pełnoletności, czyli w 1998 roku. Dzięki obiecującym początkom w juniorach Ronaldinho nie musiał długo czekać na występ w reprezentacji seniorów.

Debiut klubowy na boiskach Europy miał miejsce w 2000 roku. W meczu z Lleidą nie strzelił rzut karnego:

2.2. Paris Saint-Germain F.C. (2001-2003)

W 2001 roku wschodząca gwiazda piłki nożnej zdecydowała się na transfer do paryskiego klubu Paris Saint-Germain. Działacze klubu ocenili wtedy młodego piłkarza na kwotę 9 milionów euro, którą to sumę Francuzi musieli uiścić, chcąc mieć w swoich szeregach Ronaldinho. Niestety obecność brazylijskiego asa nie poprawiła formy paryskiego klubu, mimo iż sam zawodnik wielokrotnie wzbudzał zachwyt swoim akcjami oraz trikami i sztuczkami piłkarskimi.

Czas spędzony w Paris Saint–Germain nie należał do straconych mimo braku sukcesów zespołu. Podczas gry w Paris Saint-Germain Ronaldinho otrzymał powołanie na Mistrzostwa Świata w Korei i Japonii w 2002 roku. To właśnie tam talent Brazylijczyka objawił się na dobre – piłkarz strzelił dwa gole i znakomicie obsługiwał podaniami kolegów.

W ćwierćfinale Anglia – Brazylia Ronaldinho asystował przy pierwszym golu i strzelił pamiętnego gola z rzutu wolnego, ustalając wynik spotkania na 1-2. Bramkę tę Anglicy, a zwłaszcza stojący w bramce David Seaman, zapamiętają na długo. Oto podsumowanie tego turnieju:

Reprezentacja Brazylii podczas całych mistrzostw nie miała sobie równych i choć świetne występy i bramki Ronaldinho przyćmił powracający do wielkiej formy Ronaldo, to i tak stał się on megagwiazdą światowej piłki.

W finale MŚ 2002 Brazylia pokonała Niemcy 2-0, a Ronaldinho ponownie został mistrzem świata, tym razem już jako senior.

2.3. Ronaldinho w FC Barcelona (2003-2008) i nowy geniusz futbolu

Po MŚ 2002 zaczynały o niego walczyć największe potęgi piłkarskie Starego Kontynentu: Manchester United, Real Madryt oraz FC Barcelona.

Ostatecznie, w 2003 roku, Ronaldinho rozpoczął grę w barwach Barcelony. Kwota, jaką klub ze stolicy Katalonii musiał zapłacić za brazylijskiego zawodnika wyniosła równe 32,25 miliona euro.

Klub hiszpański borykał się wówczas z poważnymi problemami. Grał bardzo słabo, jak na potęgę klubowej piłki, a Ronaldinho miał przyczynić się do poprawy tej sytuacji. Sprowadzono nowego trenera w postaci Holendra Franka Rijkaarda, byłego znakomitego gracza, który miał przebudować i odświeżyć zespół.

Piłkarz Ronaldinho szybko odnalazł się w nowych barwach i praktycznie od pierwszego meczu dawał popis swoich niesamowitych umiejętności: dryblował, strzelał piękne gole i zdobywał wiele bramek dla swojej drużyny.

Już w pierwszym meczu Barcelony przeciwko Sevilli, na własnym stadionie, Ronaldinho oszołomił kibiców i trenerów po ładnym dryblingu i bombie pod poprzeczkę:

Zawsze uśmiechnięty Brazylijczyk podbijał serca kibiców na całym świecie, nie tylko za sprawą swojej skuteczności, ale przede wszystkim poprzez finezyjne triki, które pokazywał na boisku jak żaden inny futbolista.

W drugiej połowie sezonu Barcelona grała wyśmienicie, a do zespołu został wypożyczony słynny Holender Edgar Davids, który znakomicie współpracował z Ronaldinho. Drużyna ze środka tabeli awansowała na drugą lokatę, tuż za naszpikowanym gwiazdami Realem Madryt.

Nadchodził czas największych sukcesów Barcelony i Ronaldinho.

Klub wzmocnił znakomity Samuel Eto. W sezonie 2004/2005 świat opanowała „Ronaldinhomania”, a talent Brazylijczyka zaczęto porównywać do największych w historii piłki nożnej jak Pele, Maradona czy Cruyff.

Sezon 2005/2006 to kariera Ronaldinho Gaucho na samym szczycie.

Strzelał przepiękne gole w Lidze Mistrzów przeciwko Chelsea Londyn czy AC Milan. Kulminacją sukcesu był prawdopodobnie mecz Realu Madryt z Barceloną, w którym Galaktyczni (w składzie z Ronaldo, Zidane, Roberto Carlos, Beckham, Figo) na własnym stadionie zostali rozłożeni na łopatki, przegrywając 0:3 z Barcą.

W El Classico rozegranym 19.11.2005 Ronaldinho strzelił 2 niesamowite bramki:

• pierwszą na 0-2 po kilkudziesięciometrowym krosie, mijając piłkarzy Realu niczym tyczki w slalomie (3:45 na video)
• wkrótce potem strzelił drugą bramkę na 0-3, którą docenili nawet kibice z Madrytu, nagradzając fenomenalnego Brazylijczyka owacją na stojąco (4:21)

W sezonie 2005/2006 Ronaldinho wraz z drużyną zdobył Mistrzostwo Hiszpanii i Superpuchar Hiszpanii.

2.4. Zwycięstwo w Lidze Mistrzów 2006

Znakomita passa Barcelony, z jej największym asem, trwała nadal. Do Ronaldinho dołączył przyszły najlepszy piłkarz świata — Lionel Messi — a tacy piłkarze jak Xavi i Iniesta na dobre rozwinęli swoje skrzydła. Tym samym Barcelona stała się drużyną wręcz idealną.

Rezultatem tego wszystkiego był triumf w Lidze Mistrzów 2005/2006, po raz pierwszy od 1992 roku.

Gra Brazylijczyka w sezonie 2005/2006 roku została w końcu doceniona przez France Football, który we wcześniejszych latach, z braku sukcesów klubowych, omijał Ronaldinho jako laureata tej prestiżowej nagrody.

2.5. Kolejne sezony Ronaldinho w Barcelonie (2006-2008)

Po nieudanych MŚ forma podłamanego Ronaldinho i całego zespołu nieco spadła. Mimo pozyskania znakomitego francuskiego napastnika w postaci Thierry’ego Henry, Barca już nie zachwycała tak jak w poprzednich sezonach. Straciła prym w Primera Division na rzecz Realu Madryt i nie zawojowała ponownie Ligi Mistrzów.

Nie znaczy to, że Brazylijczyk notował słabe występy, bo błyszczał talentem co jakiś czas, jak choćby w meczu, w którym strzelił gole, przyjmując w biegu piłkę na klatkę piersiową, a potem przewrotką wpakował ją do siatki. Zdaniem wielu bramka Ronaldinho przyćmiła słynny gol z przewrotki Rivaldo.

Ronaldinho sprawiał, że piłka tańczyła między przeciwnikami, dzięki najwyższej kontroli nad piłką, poczuciem przestrzeni i czasu. Przejawiał romantyczny, a czasem beztroski futbol. Jeśli nie kończył się strzałem czy efektownym podaniem, to cieszył oko wymarzoną grą. Podziwiali go nawet kibice przeciwnej drużyny. Ronaldinho urodził się, by dawać prawdziwe show i był pod tym względem jedyny w swoim rodzaju. Oglądanie go w akcji było ucztą dla oka.

Kiedy Pep Guardiola został awansowany na trenera pierwszego zespołu latem 2007 roku, Ronaldinho zdał sobie sprawę, że sytuacja się zmieniła. Ci, którym nie udało się osiągnąć szczytu sprawności i zaangażowania w intensywnym systemie Guardioli, zostali odsunięci na bok, bez względu na to, jak bardzo byli utalentowani. Romantyczny, improwizujący Ronaldinho miał zostać złożony w ofierze w imię lepszych rezultatów metodycznej drużyny.

Obaj odnieśli sukces, ale tylko jeden z nich był zabawny.

Ronaldinho grał w Barcelonie do 2008, ale nękany przez kontuzje, mecze często rozpoczynał na ławce rezerwowych. Gdy w końcu grał, nie zachwycał już tak jak dawniej. Pojawiły się głosy, że Brazylijczyk już się wypalił i czas na opuszczenie Barcelony. I tak się stało!

2.6. AC Milan – Ronaldinho i kariera „80” we Włoszech (2008-2010)

Latem 2008 roku Ronaldinho dołączył do AC Milan, odrzucając lukratywną ofertę z Manchester City. Ronaldinho w Milanie chciał grać z numerem „10” na korzulce. Ta jednak była zarezerwowana przez Clarence’a Seedorfa, a Milan miał politykę niezmieniania liczb. Wybrał więc 80, rok swoich urodzin, i w ten sposób zapoczątkował trend, który rozprzestrzenił się na graczy takich jak Andriy Shevchenko (76) czy Mathieu Flamini (84).

W pierwszym sezonie strzelił 10 bramek, a w kolejnym wyróżniał się liczbą asyst, stając się jednym z najlepszych dogrywających w lidze. To jednak nie przekonało trenera Milanu, którzy coraz częściej kazał Ronaldinho zaczynać mecz na ławce rezerwowych. Podczas gry w Mediolanie zdobył 25 bramek i tyle samo asyst.

Jego zabawa piłką na treningu wyglądała tak:

I could watch Ronaldinho with a ball all day long! pic.twitter.com/m1QJVifyH7

— 90s Football (@90sfootball) December 17, 2020

2.7. Flamengo

Pod koniec 2010 r. Ronaldinho został sprzedany do Flamengo za 3 mln euro. Od razu został kapitanem drużyny. Ronaldinho zadebiutował w koszulce Flamengo w wygranym przez nich meczu (1-0) z Novą Iguaçą 02.02.2011. Pierwszą bramkę zdobył z rzutu karnego z Bovistą 06.02.2011, w wygranym przez nich meczu 3-2.

2.8. Atlético Mineiro

4 czerwca 2012 Ronaldinho zmienił barwy na brazylijski Atlético Mineiro (Serie A). W sezonie 2012 brazylijski zawodnik pokazał wysoki poziom gry w mistrzostwach Brazylii 2012, świetnie występując i strzelając znakomite gole przeciwko zespołom takim jak Cruzeiro i Figueirense. Ostatecznie zdobył w turnieju 9 goli i 12 asyst, a także został uznany za najlepszego gracza mistrzostw.

W listopadzie 2012 roku Ronaldinho przedłużył kontrakt do końca 2013 roku z Atlético Mineiro. W 2012 roku wygrał tytuł brazylijskiego Piłkarza Roku, wyprzedzając Neymara.

Atlético Mineiro po raz trzeci w swojej historii przystąpiło do decydującej fazy Copa Libertadores. Doszło do tego po tym, jak zostało sklasyfikowane jako zespół z najwyższym wynikiem spośród ośmiu grup. W finale zmierzyli się z paragwajskim klubem Olimpia. Po porażce u siebie w Asunción, brazylijskiej drużynie udało się wyrównać serię i wygrać Copa Libertadores 2013.

Ronaldinho został mistrzem Copa Libertadores, będąc głównym architektem triumfu swojego zespołu. Został mianowany najlepszym asystentem Libertadores 2013 (z 7 asystami) i najlepszym graczem turnieju. Dołączył takżę do grona nielicznych piłkarzy w historii, którzy wygrali Ligę Mistrzów i Copa Libertadores. Pozostali triumfatorzy obu turniejów to Cafu, Dida, Roque Júnior, Carlos Tévez, Walter Samuel i Neymar.

Począwszy od 2014 roku „Dinho” ze 156 głosami został wybrany Piłkarzem Roku w Ameryce Południowej. Został wybrany także do „idealnej jedenastki Ameryki”.

2.9. Querétaro Soccer Club (2014-2015)

5 września z 2014 roku właściciel Gallos Blancos w Querétaro, potwierdził wynajem Ronaldinho do pierwszoligowej drużyny meksykańskiej Querétaro Soccer Club.

Chociaż występ Brazylijczyka w Meksyku był daleki od swojego najwyższego poziomu, ogólnie rzecz biorąc, występował dobrze, mając kilka znakomitych występów, takich jak mecz z Américą na stadionie Azteca, w którym zdobył aplauz rywali publiczności.

Miał również pewne kontrowersje związane z zamiłowaniem do imprezowania, ale nie miał poważnych konfliktów.

Brazylijczyk odegrał również ważną rolę w historii klubu w dotarciu do pierwszego finału ligowego (przegranego 3:5 w dwumeczu z Santos Laguna). Bardzo mu zależało na zwycięstwie w tym meczu. Do tego stopnia, że w rewanżowym meczu nie grał w duchu fair play po tym, jak w 61. minucie zasilił szeregi swojej drużyny: sugerował zagranie ręką w polu karnym i próbował wymusić rzut wolny, za co został ukarany żółtą kartką:

W dniu 19 czerwca w 2015 roku zawodnik rozwiązał umowę z klubem za obustronnym porozumieniem bez kwoty odstępnego.

2.10. Fluminense (2015-2016)

11 lipca 2015 Ronaldinho podpisał kontrakt obowiązujący do końca roku z brazylijskim Fluminense. Zadebiutował 1 sierpnia 2015 roku grając 90 minut i otrzymując żółtą kartkę w 73. minucie. Mecz zakończył się u siebie wygraną 1:0 z Grêmio Foot-Ball Porto Alegrense.

29 września 2015 roku Ronaldinho opuścił przedwcześnie klub z powodu słabych wyników, jakie w nim osiągał. Nie strzelił żadnej bramki w 9 spotkaniach. Jego charakterystyczny uśmiech zniknął z twarzy. Zachowanie piłkarza i relacje przyjaciół zdecydowanie wskazywały na to, że piłka nożna nie interesuje już Ronaldinho tak jak kiedyś.

Od lutego 2017 roku zrobił sobie przerwę, pełniąc oficjalną rolę ambasadora Funduszu Narodów Zjednoczonych na rzecz Dzieci.

3. Kariera reprezentacyjna

3.1. MŚ U-17

21 września 1997 roku Ronaldinho zdobył z reprezentacją Brazylii U-17 mistrzostwo świata do lat 17 (Brazylia – Ghana 2-1 (do przerwy 0-1) ). Został także królem strzelców w tym turnieju!

3.2. Debiut w reprezentacja seniorskiej Brazylii

W reprezentacji seniorów zadebiutował w 1999 roku w meczu przeciwko Łotwie (3:0).
Pierwszego gola zdobył w meczu Brazylii z Wenezuelą podczas turnieju Copa America.

Ronaldinho pokazał się kibicom z jak najlepszej strony.
Radość piłkarza po golu była ogromna, a w Brazylii zaczęła się fala uwielbienia młodego zawodnika:

3.3. MŚ w Korei Południowej i Japonii 2002

Ronaldinho w 5 meczach zdobył 2 bramki, z których jedną był „historyczny lob” bramkarza Anglii (David Seaman) po rzucie wolnym z odległości około 40 metrów!
W tym samym spotkaniu został również ukarany czerwoną kartką, co wykluczyło go z udziału w półfinale.

Ronaldinho wystąpił w wygranym z Niemcami meczu finałowym 2-0, zdobywając Puchar Mistrzostw Świata 2002!

3.4. MŚ w Niemczech 2006

Ronaldinho na MŚ 2006 jechał jako największa gwiazda futbolu, a wraz z kolegami z Brazylii miał sięgnąć po 6. dla Brazylii tytuł Mistrza Świata.
Wszystko zaczęło się dobrze. Efektowne zwycięstwa w fazie grupowej i w 1/8 finału sprawiły, że Brazylia nadal była głównym faworytem.

W ćwierćfinale Ronaldinho spotkał się z drużyną Francji. Meczowi nadano otoczkę rewanżu z finału MŚ z 1998.
Francja powtórzyła sukces i nadzieje na mistrzostwo, tak samo jak w 1998 roku, odebrał Zinedine Zidane, strzelając jedynego gola w tym meczu.

3.5. Nieobecność na MŚ 2010 i 2014

Ronaldinho nie dostał powołania do ścisłego 23-osobowego składu trenera Dungi na MŚ 2010 w RPA. Brazylia odpadła wówczas w ćwierćfinale po przegranej z Holandią.

We wrześniu 2011 roku Ronaldinho powrócił do reprezentacji narodowej, pod wodzą trenera Mano Menezesa. W towarzyskim meczu z Ghaną zagrał pełne 90 minut w wygranym 1:0 meczu. Następnie miał dobre występy w meczach towarzyskich przeciwko Argentynieczy Meksykowi.

Dobra forma Ronaldinho była kontynuowana do 2013 roku.  W styczniu został niespodziewanie powołany przez trenera Luiza Felipe Scolari na towarzyski mecz przeciwko Anglii, rozegrany 6 lutego na stadionie Wembley w ramach 150-lecia The Football Association (FA). Ronaldinho rozpoczął swój setny występ (wliczając w to nieoficjalne mecze) i miał szansę zdobyć bramkę z rzutu karnego, ale jego strzał obronił Joe Hart. Brazylia przegrała mecz 1-2.

24 kwietnia 2013 roku został kapitanem reprezentacji Brazylii na międzynarodowy mecz towarzyski z Chile, jednak nie został wybrany do reprezentacji narodowej na Puchar Konfederacji 2013. Scolari nie zabrał go także na finałowe rozgrywki Mistrzostw Świata 2014.

4. Koniec kariery (2018)

16 stycznia 2018 roku Ronaldinho oficjalnie ogłosił odejście z profesjonalnej piłki nożnej w wieku 37 lat. Przeszedł na emeryturę jako jedyny zawodnik w historii, który zdobył Puchar Świata, Ligę Mistrzów UEFA, Copa Libertadores i Złotą Piłkę FIFA.

17 października 2019 roku rozegrał towarzyski mecz na stadionie Nemesio Camacho El Campín pomiędzy Independiente Santa Fe oraz Atlético Nacional, świętujące pożegnanie Ronaldinho.

14 grudnia 2020 roku Ronaldinho został wyróżniony na pozycji lewoskrzydłowego w srebrnej jedenastce marzeń w ramach Ballon d’Or 2020.

5. Ronaldinho prywatnie

5.1. Instytut Ronaldinho 2006

Ronaldinho to legenda. Kocha piłkę nożną i cieszy się nią całym sobą. Zdaje sobie sprawę, jak wielu młodych ludzi chciałoby odnieść taki sukces jak on i dlatego postanowił im to ułatwić.

Pod koniec 2006 roku otworzył w Sao Paulo ośrodek piłkarski o nazwie „Instytut Ronaldinho”. Tam dzieci z ubogich rodzin mogą pod okiem profesjonalnych trenerów doskonalić swoje umiejętności piłkarskie. Być może w ten sposób Ronaldinho wytrenuje swojego przyszłego następcę, który kiedyś zajmie jego miejsce w historii piłki nożnej. Jednak jeszcze nie teraz.

Piłkarz nadal jest w doskonałej formie i ma w planach jeszcze długo cieszyć kibiców swoją finezyjną techniką, bez względu na to, w jakich barwach będzie występował.

We all miss Ronaldinho… pic.twitter.com/XqzXL4dqDZ

— 90s Football (@90sfootball) September 14, 2020

5.2. Reklamy

Ronaldinho miał wsparcie wielu firm, w tym Nike, Pepsi, Coca-Cola, EA Sports, Gatorade i Danone, będąc jednym z najlepiej opłacanych graczy na świecie. W 2006 roku zarobił ponad 19 milionów dolarów.

Przez większość swojej kariery był ambasadorem firmy Pepsi, a wraz z nią pojawił się w reklamach z Davidem Beckhamem, Thierrym Henrym i Lionelem Messim. W 2011 roku podpisał umowę z Coca-Colą, konkurentem Pepsi, jednak została uchylona w lipcu 2012 roku po tym, jak widziano go pijącego Pepsi na konferencji prasowej.

Ronaldinho pojawił się w serii gier wideo FIFA od EA Sports, pojawiając się na okładce FIFA Football 2004, FIFA 06, FIFA 07, FIFA 08 i FIFA 09. Na początku swojej kariery Ronaldinho podpisał 10-letni kontrakt z firmą sportową Nike (z zaprojektowanymi dla niego butami Nike Tiempo R10), a także pojawiał się w reklamach Nike.

W 2005 roku reklama, w której otrzymuje nową parę butów, a następnie żongluje piłką nożną i wydaje się, że wielokrotnie uderzał nią o poprzeczkę bramki i odzyskiwał ją bez dotykania piłki o ziemię, stał się wirusowy na YouTube, stając się pierwszym filmem w serwisie, który osiągnął milion wyświetleń:

Reklama Nike z 2010 roku Write the Future stały się wirusowym wideo. Przedstawia go wykonującego serię zwodów. Została wyświetlona miliony razy.

W 2019 roku został twarzą piwa Warka! Poniżej wywiad Michała Pola z Ronaldinho:

5.3. Ronaldinho w więzieniu

W lipcu 2019 roku 57 nieruchomości należących do Ronaldinho, wraz z jego paszportami brazylijskimi i hiszpańskimi zostało skonfiskowanych, z powodu niezapłaconych podatków i grzywien.

Sędzia ostatecznie zdecydował o obniżeniu grzywny z około 2,3 mln USD do 1,5 mln USD za budowę platformy rybackiej na rzece Guaíba na obszarze „chronionym przez dziedzictwo”. Ronaldinho i jego brat ostatecznie nie zapłacili grzywien w wyznaczonym terminie, a ich paszporty zostały zawieszone.

6 marca 2020 roku Ronaldinho został zatrzymany i przesłuchany przez policję Paragwaju. Zarzutem było używanie fałszywego paszportu, aby wjechać do kraju, podczas udziału w imprezie charytatywnej i promocji książki. Wydarzenie zakończyło się zatrzymaniem Ronaldinho i jego brata w więzieniu. To właśnie w więzieniu startował w turnieju futsalowym, gdzie jego drużyna odniosła zwycięstwo (dziwne, prawda?). W finale więziennego turnieju drużyna Ronaldinho wygrała 11-2, a on sam strzelił 5 bramek i asystował przy pozostałych 6. Znany piłkarz próbował odwołać się od nakazu aresztowania, ale został zmuszony do pozostania w areszcie domowym ze swoim bratem.

24 sierpnia 2020 roku Ronaldinho i jego brat zostali zwolnieni z więzienia w Paragwaju po tym, jak ich sędzia zgodził się na ugodę z grzywnami w wysokości odpowiednio 90 000 USD i 110 000 USD za obu braci.

Jak wyglądał świat Ronaldinho po wyjściu z więzienia? Zobacz:

6. Biografia Ronaldinho – podsumowanie

Kibice kochali Ronaldinho za jego styl gry. On nie grał dla trofeów. Odnosiło się wrażenie, że gra dla przyjemności, a zdobycie trofea są jedynie przy okazji.

Ronaldinho na boisku odznaczał się zawsze ogromną kreatywnością i inteligencją. Nawet gdy po minięciu kilku piłkarzy nie udało mu się oddać celnego strzału, nie złościł się, lecz uśmiechał jak niewiele do szczęścia mu zabrakło. Był magikiem i wzorem do naśladowania dla całego pokolenia młodych piłkarzy.

Dzięki doskonałej kontroli nad piłką wpisał się na czwarte miejsce listy piłkarzy, którzy zdobyli najwięcej bramek z rzutów wolnych:

Zapamiętamy go przede wszystkim dzięki finezyjnemu stylowi, w jakim panował nad futbolówką. Dawał spektakl, który na długo pozostanie w sercach kibiców: