Włodzimierz Lubański

Włodzimierz Lubański uznawany jest za jednego z najlepszych polskich zawodników piłki nożnej w historii polskiej piłki.

Data i miejsce urodzenia: 28.02.1947, Gliwice-Sośnica

Narodowość: Polska

Pozycja na boisku: Napastnik

Największe osiągnięcia

• Mistrz Olimpijski z 1972
• 7-krotny Mistrz Polski – 1963, 1964, 1965, 1966, 1967, 1971, 1972 (Górnik Zabrze)
• 6-krotny zdobywca Pucharu Polski
• 4-krotny Król Strzelców Ligi Polskiej (1966, 1967, 1968, 1969)
• Polski Piłkarz Roku 1967, 1970
• Finalista Pucharu Zdobywców Pucharu
• Najskuteczniejszy napastnik Pucharu Zdobywców Pucharu
• Zdobywca 48 goli w 75 oficjalnych meczach Reprezentacji Polskiej
• Ogółem zdobywca 279 goli w 519 meczach

Klub

Swoją przygodę z piłką Włodzimierz Lubański zaczął w 1957 roku, grając w Sośnicy Gliwice. Gdy jako szesnastolatek pojawił się na obozie zimowym Górnika Zabrze w Jeleniej Górze, nikt nie spodziewał się, że w przyszłości będzie to jeden z najlepszych piłkarzy naszego kraju. Debiut w drużynie zabrzańskiego wicemistrza Polski, w barwach którego zanotował 234 występy i 155 bramek, miał miejsce w kwietniu 1963 roku w meczu Pucharu Polski z Ruchem Chorzów, przegranym przez jego zespół 0:3.

Tydzień później wystąpił po raz pierwszy w rodzimej ekstraklasie w spotkaniu z Arkonią Szczecin, wygranym 4:0. Wtedy też Lubański strzelił swojego pierwszego oficjalnego gola dla Górnika. Piłkarzem zabrzańskiej drużyny w tym czasie był między innymi Ernest Pohl. Z drużyną ze Śląska zdobył 7 tytułów Mistrza Polski, oraz 6-krotnie Puchar Polski.

Czterokrotnie zdobył koronę króla strzelców, czym udowodnił swój niebywały talent strzelecki. W 1967 oraz 1970 roku wybrano go również najlepszym piłkarzem naszego kraju.

W sezonie 1969/1970 nastąpiła eksplozja formy Lubańskiego oraz jego drużyny. Górnik awansował jako jedyny polski klub w historii do finału międzynarodowych rozgrywek, a konkretnie Pucharu Zdobywców Pucharów. Po drodze pokonał między innymi AS Romę – po trzech niezwykle ekscytujących meczach i trzech bramkach Lubańskiego (o awansie Zabrzan zadecydował rzut monetą).

W finale napastnik Górnika bramki już nie strzelił, a jego drużyna przegrała z Manchesterem City 1:2.To właśnie po meczach w Europejskich Pucharach Lubański zyskał wielką, międzynarodową sławę.

Od 1975 roku bronił barw belgijskiego Lokeren, w którym rozegrał 196 meczów, strzelając 82 gole. Z tym zespołem doszedł aż do finału Pucharu UEFA, który jego drużyna przegrała ze Standardem Liege. Pod koniec swojej kariery grał jeszcze we francuskim Valenciennes oraz K.R.C Mechelen. W tym ostatnim zespole skończył swą klubową przygodę z piłką nożną.

Reprezentacja

Pierwszy kontakt z seniorską reprezentacją Polski Włodzimierz Lubański miał w 1963 roku, kiedy to wystąpił w meczu kadry narodowej przeciwko Norwegii, wygranym aż 9:0. Mając wtedy 16,5 roku został najmłodszym w historii piłkarzem grającym w narodowych barwach; warte odnotowania jest również to, że w swym debiucie zdobył bramkę. Wcześniej, bo w 1961 roku, został powołany do juniorskiej kadry.

W 1972 roku Lubański został wybrany na kapitana olimpijskiej reprezentacji w piłce nożnej, a drużyna, której trenerem był Kazimierz Górski, zdobyła złoty medal. 6 czerwca wystąpił w pamiętnym meczu z Anglikami w Chorzowie. Reprezentacja Polski, wspierana przez komplet kibiców, pokonała rywali 2:0.

W 47. minucie jedną z bramek zdobył Lubański, jednak niedługo potem miał miejsce jego osobisty dramat. Doznał bardzo poważnej kontuzji kolana w starciu z jednym z angielskich obrońców.

Uraz był tak groźny, że wykluczył Lubańskiego z rewanżowego starcia z Anglikami na Wembley. W kadrze po raz kolejny pojawił się dopiero po 2 latach od feralnego wydarzenia, a w 1978 roku uczestniczył wraz z reprezentacją w Mistrzostwach Świata w Argentynie, jednak piąte miejsce, jakie wywalczyła kadra, zostało przyjęte jako wielka porażka.

Po raz ostatni w koszulce z orłem na piersi wystąpił 24 września 1980 roku na Stadionie Śląskim w Chorzowie w meczu przeciwko Czechosłowacji. W tym spotkaniu zdobył ostatnią bramkę w kadrze. Licznik bramek w narodowych barwach zatrzymał się na liczbie 48 w 75 spotkaniach.

W plebiscycie France Football na najlepszego piłkarza w 1972 roku zajął siódme miejsce, a 6 lat później otrzymał nagrodę Fair Play UNESCO.

Życie po zakończeniu kariery piłkarskiej

Po skończeniu kariery piłkarskiej osiedlił się na stałe w Belgii, gdzie żyje do dziś. Przez kilka lat szkolił młodych adeptów sztuki piłkarskiej w mieście Mechelen. Obecnie jest drugim trenerem oraz menedżerem drużyny z tego miasta. Od czasu do czasu komentuje również spotkania z udziałem reprezentacji Polski.

Z żoną, Grażyną Lubańską, ma dwoje dzieci: córkę Małgorzatę i syna Michała. Jest poliglotą – zna dobrze sześć języków obcych. Jego hobby jest również kolekcjonowanie win.

Kariera Włodzimierza Lubańskiego jest jedną z wielu przerwanych przez ciężką kontuzję w okresie, gdy wydawało się, iż zawodnik jest na szczycie.