Włodzimierz Lubański — jeden z najlepszych polskich piłkarzy

Włodzimierz Leonard Lubański uznawany jest za jednego z najlepszych polskich zawodników piłki nożnej w historii polskiej piłki. Jego kariera została niestety przerwana przez ciężką kontuzję kolana, po której nie wrócił do formy. Piłkarz mocno związał się z Belgią, gdzie mógł zostać ofiarą zamachu. Wszystko jednak dobrze się skończyło.

Data i miejsce urodzenia: 28.02.1947, Gliwice-Sośnica

Czy Włodzimierz Lubański żyje? TAK 🙂

Narodowość: Polska

Pozycja na boisku: Napastnik

Wzrost: 178 cm

1. Największe osiągnięcia

Reprezentacja

• Mistrz Olimpijski z 1972
• Członek Klubu Wybitnego Reprezentanta Polski: zdobywca 48 goli w 75 oficjalnych meczach Reprezentacji Polski

Międzynarodowe klubowe

• Finalista Pucharu Zdobywców Pucharu
• Najskuteczniejszy napastnik Pucharu Zdobywców Pucharu

Klubowe

• 7-krotny Mistrz Polski – 1963, 1964, 1965, 1966, 1967, 1971, 1972 (Górnik Zabrze)
• 6-krotny zdobywca Pucharu Polski
• 4-krotny Król Strzelców Ligi Polskiej (1966, 1967, 1968, 1969)

Indywidualne

• Polski Piłkarz Roku 1967, 1970
• Ogółem zdobywca 279 goli w 519 meczach

2. Kluby

Sośnica Gliwice (1957–1958)

Swoją przygodę z piłką Włodzimierz Lubański zaczął w 1957 roku, grając w Sośnicy Gliwice. Inicjatorem tej aktywności był ojciec Władysław, który był w klubie prezesem.

GKS Gliwice (1958–1962)

Klub Sośnica był zbyt niszowy na rozwój talentu Włodzimierza. Przez kolejne lata młody Włodek rozwijał skrzydła w innym klubie z tego samego miasta, ale wyższego rangą — w juniorach GKS Gliwice. W 1961 już został zauważony przez kadrę narodową i wtedy jego kariera zaczęła nabierać tempa. Profesjonalną karierę mógł w pełni rozwinąć po przejściu do wicemistrza Polski (1962/63) — Górnika Zabrze.

Górnik Zabrze (1963–1975)

Gdy Włodzimierz Lubański, jako szesnastolatek, pojawił się na obozie zimowym Górnika Zabrze w Jeleniej Górze, można już było przypuszczać, że w przyszłości będzie jednym z najważniejszych ogniw piłkarskich w Polsce (miał już za sobą debiut w reprezentacji Polski). Debiut w drużynie zabrzańskiego klubu miał miejsce w kwietniu 1963 roku, w meczu Pucharu Polski z Ruchem Chorzów, przegranym przez jego zespół 0:3.

Tydzień później wystąpił po raz pierwszy w rodzimej ekstraklasie w spotkaniu z Arkonią Szczecin, wygranym 4:0. Wtedy też Lubański strzelił swojego pierwszego oficjalnego gola dla Górnika. Piłkarzem zabrzańskiej drużyny w tym czasie był między innymi Ernest Pohl. Z drużyną ze Śląska zdobył 7 tytułów Mistrza Polski, oraz 6-krotnie Puchar Polski.

Czterokrotnie zdobył koronę króla strzelców, czym udowodnił swój niebywały talent strzelecki. W 1967 oraz 1970 roku wybrano go również najlepszym piłkarzem Polski.

W latach 60. XX wieku Górnik Zabrze dominował w ramach „miejsc medalowych”, co w historii polskiej piłki nożnej jest wydarzeniem bez precedensu.^[2] Zabrzanie byli najlepszym klubem Polski w roku 1961 oraz w latach 1963-1967.

W sezonie 1969/1970 nastąpiła eksplozja formy Lubańskiego oraz jego drużyny na arenie międzyklubowej.

Górnik Zabrze awansował, jako jedyny polski klub w historii, do finału międzynarodowych rozgrywek, a konkretnie Pucharu Zdobywców Pucharów. Po drodze pokonał między innymi AS Romę — po trzech niezwykle ekscytujących meczach i trzech bramkach Lubańskiego (o awansie Zabrzan zadecydował rzut monetą).

W finale napastnik Górnika bramki już nie strzelił, a jego drużyna przegrała z Manchesterem City 1:2. To właśnie po meczach w Europejskich Pucharach Lubański zyskał wielką, międzynarodową sławę.

W barwach Górnika Zabrze Włodzimierz Lubański zanotował 234 występy i 155 bramek.

Lokeren (1975–1982)

Od 1975 roku Lubański atakował w barwach belgijskiego Lokeren, w którym rozegrał 196 meczów, strzelając 82 gole. Z tym zespołem doszedł aż do finału Pucharu UEFA, który jego drużyna przegrała ze Standardem Liege.

Zakończenie kariery

Pod koniec swojej kariery grał jeszcze we:

• francuskim Valenciennes (1982–1983),
• Stade Quimpérois (klub z szóstej ligi francuskiej piłki nożnej: 1983-1985)
• oraz KRC Mechelen (drugoligowy klub: 1985).

W tym ostatnim zespole skończył swą klubową przygodę z piłką nożną.

3. Reprezentacja Polski

Już w 1961 roku, w wieku 14 lat, Włodzimierz Lubański został powołany do juniorskiej kadry reprezentacji Polski U-20. Nie wystąpił jednak ani razu w żadnym meczu.

Pierwszy kontakt z seniorską reprezentacją Polski Włodzimierz Lubański miał w 1963 roku, kiedy to wystąpił w meczu kadry narodowej przeciwko Norwegii, wygranym aż 9:0! Była to świetna okazja, by wypróbować umiejętności tego młodego zawodnika. Włodzimierz udowodnił, że zasługuje na zaufanie. Mając 16,5 roku został najmłodszym w historii piłkarzem grającym w narodowych barwach, ale co ważniejsze zdobył bramkę w swoim debiutanckim meczu!

W 1972 roku Lubański został wybrany na kapitana olimpijskiej reprezentacji Polski w piłce nożnej, a drużyna, której trenerem był Kazimierz Górski, zdobyła złoty medal. 6 czerwca 1972 wystąpił w pamiętnym meczu z Anglikami w Chorzowie. Reprezentacja Polski, wspierana przez komplet kibiców, pokonała rywali 2:0.

W 47. minucie jedną z bramek zdobył Lubański, jednak niedługo potem miał miejsce jego osobisty dramat. Doznał bardzo poważnej kontuzji kolana w starciu z jednym z angielskich obrońców.

Uraz był tak groźny, że wykluczył Lubańskiego z rewanżowego starcia z Anglikami na Wembley. W kadrze po raz kolejny pojawił się dopiero po 2 latach od feralnego wydarzenia, a w 1978 roku uczestniczył wraz z reprezentacją w Mistrzostwach Świata w Argentynie, jednak 5. miejsce, jakie wywalczyła kadra, zostało przyjęte jako wielka porażka.

W plebiscycie France Football, na najlepszego piłkarza, w 1972 roku zajął 7. miejsce, a 6 lat później otrzymał nagrodę Fair Play UNESCO.

Włodzimierz Lubański wystąpił po raz ostatni w koszulce z orłem na piersi dnia 24 września 1980 roku na Stadionie Śląskim w Chorzowie w meczu przeciwko Czechosłowacji. W tym spotkaniu zdobył ostatnią bramkę w kadrze. Licznik bramek w narodowych barwach zatrzymał się na liczbie 48 w 75 spotkaniach.

Kariera Włodzimierza Lubańskiego jest jedną z wielu przerwanych przez ciężką kontuzję w okresie, gdy wydawało się, iż zawodnik jest na szczycie.

4. Życie po zakończeniu kariery piłkarskiej

Emigracja do Belgii

W 1975 roku Włodzimierz Lubański zamienił Górnik Zabrze na KSC Lokeren. W Belgii osiedlił się na stałe, gdzie żyje do dziś.

Od czasu do czasu komentował spotkania reprezentacji Polski. Był jednym z bliskich doradców trenera Jerzego Engela.

Próba porwania

W 1978 roku Włodzimierz Lubański stał się celem porwania przez terrorystów należących do VMO (Zakon Bojowników Flamandzkich), ale zamach nie był powiązany z organizacją. Akcja miała być formą zemsty Wernera (drugim porywaczem był Joseph de Jongh). Werner Van Steen, wraz z kolegą Lode Willemsem, trafił do aresztu za przemyt. Jemu udało się wyjść za kaucją, ale Lode trafił do komunistycznego więzienia. Werner chciał wymusić uwolnienie kolegi w zamian za Polaka.

Po głuchych telefonach pan Włodzimierz był czujny. Gdy porywaczom otworzył drzwi czterdziestoletni mężczyzna w okularach, zapytali niepewni o pana Lubańskiego. Domownik szybko zatrzasnął drzwi, ale zanim odszedł rozległo się 5 strzałów. Jeden z drewnianych odłamków zranił go w rękę, a bandyci uciekli w popłochu.

Okazało się, że pan Włodzimierz przeniósł swój numer telefonu do nowego lokum, a mieszkania użyczył jednemu ze swoich trenerów, którym był Josef Vacenovski z Czechosłowacji. Piłkarzowi przydzielono ochronę policyjną. Dalsze postępowanie doprowadziło napastników do skazania, ale jedynie na 5 miesięcy.

Kariera trenera

Od 1985 roku Włodzimierz Lubański szkolił młodych adeptów sztuki piłkarskiej w mieście Mechelen.

Rola trenera mu się spodobała i objęła 2 kilkuletnie okresy:

Rodzina i hobby

Z żoną, Grażyną Lubańską, ma dwoje dzieci:

• córkę Małgorzatę,
• syna Michała.

Jest poliglotą — zna dobrze sześć języków obcych.

Przez jakiś czas prowadził kawiarnię, a innym jego hobby było kolekcjonowanie win.

Literatura

[1] Włodzimierz Lubański – Wikipedia.pl

[2] Górnik Zabrze – Wikipedia.pl