Paulo „Il Capitano” Maldini – legenda AC Milan

Paolo Cesare Maldini to podstawowy obrońca AC Milan. Przez całą karierę pozostał wierny klubowi, pomimo licznych zapytań z innych klubów. Jego ojcem jest wybitna postać włoskiego futbolu — Cesare Maldini. Nic więc dziwnego, że Paolo ma na swoim koncie srebrne i brązowe medale Mistrzostw Świata, a także Mistrzostw Europy. Został doceniony tytułami FIFAPro World XI, Bravo Award, a także trafił do Hall of fame FIFA 100. Koledzy z drużyny nadali Paolo przydomek „Il Capitano”, czyli Kapitan. Zawdzięcza to genialnym zdolnościom przywódczym, dzięki którym podnosił na duchu swoich kolegów z drużyny w ciężkich chwilach. Poznaj bliżej tą legendarną postać.

Data i miejsce urodzenia: 26 czerwca 1968, Mediolan

Narodowość: Włochy

Pozycja na boisku: obrońca

Wzrost: 187 cm

1. Największe osiągnięcia

1.1. Klubowe:

• Mistrzostwo Włoch (1988, 1992, 1993, 1994, 1996, 1999, 2004)
• Puchar Włoch (2003)
• Superpuchar Włoch (1989, 1992, 1993, 1994, 2004)
• Puchar Europy (1989, 1990, 1994, 2003, 2007)
• Superpuchar Europy (1989, 1990, 1994, 2003, 2007)
• Puchar Interkontynentalny (1989, 1990)
• Klubowe Mistrzostwo Świata (2007)

1.2. Reprezentacja Włoch:

• srebro: wicemistrzostwo Świata (MŚ 1994)
• srebro: wicemistrzostwo Europy (ME 2000)
• III miejsce na mistrzostwach Świata (MŚ 1990)
• III miejsce na mistrzostwach Europy (ME 1988)

1.3. Osiągnięcia indywidualne:

• Bravo Award (1989)
• Tytuł Najlepszego Piłkarza Świata nadany przez World Soccer Magazine (1994)
• Najlepszy piłkarz Ligii Mistrzów (2003)
• FIFA 100 (2004)
• FIFAPro World XI (2005)
• Najlepszy obrońca Ligii Mistrzów (2007)

2. Seniorska kariera klubowa (od 1985)

2.1. Młodość

• Coppa Italia Primavera (1984/1985)

Paolo Maldini to wychowanek sekcji młodzików Milanu. Do świata futbolu wprowadził go jego ojciec Cesare Maldini. Klubowi trenerzy szybko zwrócili na niego uwagę. Piłkarz pokazał swoje nieprzeciętne umiejętności, kiedy to pomógł swojemu klubowi wygrać Coppa Italia Primavera w sezonie 1984/1985.

Pierwsze kroki na zawodowej murawie postawił, zastępując kontuzjowanego kolegę z drużyny Sergio Battistini’ego podczas meczu z Udinese Calcio. 16 lat – tyle miał wtedy debiutujący Maldini. Władze klubu przydzieliły mu na koszulce numer 3. Cyfra ta nie była przypadkowa, ponieważ numer „3” nosił w przeszłości na koszulce jego ojciec.

2.2. Kariera w AC Milan na przełomie lat ’80 i ’90

• Wygranie Scudetto (1987/1988)
• Wygranie Supercoppa Italiana (1988)
• Puchar Europy (1989, 1990)
• Superpuchar Włoch (1989)
• Puchar Interkontynentalny (1989)
• Superpuchar Europy (1989)

Paolo Maldini nie potrzebował wiele czasu na wypracowanie sobie boiskowej sławy. 21 sierpnia 1985 roku zadebiutował na Coppa Italia. Niemal od razu stał się głównym filarem drużyny na pozycji lewego obrońcy.

W sezonie 1987/1988, pod opieką trenera Arrigo Sacchi, zdobył z AC Milan pierwszy tytuł w rozgrywkach Serie A.
W składzie drużyny Sacchi’ego z tamtego okresu były takie sławy jak:

• Frank Rijkaard,
• Ruud Gullit,
• Marco van Basten,
• Carlo Ancelotti,
• Roberto Donadoni,
• Demetrio Albertini.

Byli wraz Maldinim niemal nie do zatrzymania. Dlatego też nadano im przydomek The Immortals – Nieśmiertelni.

W sezonie 1987/1988 defensywa AC Milan na czele z Maldinim „wpuściła” tylko 14 goli, co walnie przyczyniło się do zdobycia przez Rossoneri mistrzowskiego tytułu.

Drużyna odnosiła też wiele sukcesów poza granicami Italii, zdobywając między innymi Puchar i Superpuchar Europy oraz Puchar Interkontynentalny.

Jedną z nielicznych porażek, którą odniósł zespół, był finał Coppa Italia, w którym to drużyna przegrała z Juventusem Turyn.

2.3. Lata ’90 oraz The Invincibles

• Mistrzostwo Włoch (1992, 1993, 1994, 1996, 1999)
• Superpuchar Włoch (1992, 1993, 1994)
• Puchar Europy (1990, 1994)
• Superpuchar Europy (1990, 1994)
• Puchar Interkontynentalny (1990)

Początek nowej dekady tylko wzmocnił dominację AC Milan.

Arrigo Sacchi został zastąpiony przez Fabio Capello. Okazało się to dobrą decyzją dla całego klubu, bowiem Milan w dalszym ciągu kroczył ścieżką wygranych, zwyciężając w Serie A w sezonie 1991/1992. Co ciekawe, zespół ustanowił włoski rekord ilości meczów pod rząd bez porażki — przez 58 ligowych spotkań żaden rywal nie zdołał pokonać drużyny Paolo Maldini’ego!

Przez dwa kolejne lata AC Milan z powodzeniem bronił tytułu mistrza Włoch.
Dopiero w 1995 roku drużyna musiała ponownie uznać wyższość Juventusu.

Milan świętował również tryumfy poza granicami Włoch.

W sezonie 1992/1993 drużyna dotarła do finału UEFA Champions League. Niestety, w decydującym meczu Włosi przegrali z Marsylią 1-0. Strzelcem jedynego gola w tamtym spotkaniu był Basile Boli. Tego samego roku, Paolo Maldini zaliczył swoje 200-tne wejście na murawę w rozgrywkach Serie A. W tym sezonie „Il Capitan” strzelił też swoją pierwszą bramkę w europejskich rozgrywkach klubowych — podczas meczu ze Slovan Bratislava. Był to jedyny gol, który pozwolił odnieść Milanowi zwycięstwo w tamtym spotkaniu.

Kolejny sezon 1993/1994 okazał się dla „Il Capitano” jednym z najlepszych w całej karierze.

Maldini pomógł dojść AC Milian do kolejnego finału UEFA Champions League, który tym razem zasłużenie udało się włoskiej drużynie wygrać! Milan bezlitośnie rozbił wówczas Barcelonę 4-0. Okazałe zwycięstwo było w dużej mierze zasługą samego Maldiniego. Jego fenomenalna kontrola piłki oraz przewidywanie sytuacji na boisku uchroniły Włochów przed stratą goli.

Sezon 1993/94 przyniósł Maldiniemu jeden z jego największych prywatnych sukcesów – tytuł Najlepszego Piłkarza Świata. Paolo został pierwszym na świecie piłkarzem na pozycji obrońcy, który zdobył to prestiżowe wyróżnienie.

Niestety, wraz ze starzeniem się zespołu oraz odejściem z niego Fabio Capello, AC Milan podupadł sportowo.

Drużyna przegrała Supercoppa Italiana w 1996 roku. Włochom nie udało się również zakwalifikować do rozgrywek europejskich. Milan odpadł również w fazie grupowej Champions League w sezonie 1996/1997.

Maldini nadal napędzał drużynę do działania, ale wyraźnie czegoś w niej brakowało.

Największe pasmo niepowodzeń AC Milan zanotował w sezonie 2000/2001 – szybka eliminacja z Champions League w drugiej rundzie, 6. miejsce w Serie A i w konsekwencji niezakwalifikowanie się do UEFA CUP.

2.3. Nowe milenium = nowy sukces

• Mistrzostwo Włoch (2004)
• Puchar Włoch (2003)
• Puchar Europy (2003, 2007)
• Superpuchar Europy (2003, 2007)
• Klubowe Mistrzostwo Świata (2007)

W sezonie 2001/2002 AC Milan został wzięty pod skrzydła Carlo Ancelotti’ego.

W składzie drużyny dokonano pewnych zmian, co przyczyniło się do ponownego awansu do Champions League oraz największego sukcesu drużyny w UEFA Cup. Milan dotarł wtedy aż do półfinału, gdzie niestety, przegrał 5-3 z Borussia Dortmund.

W 2002 roku Paolo Maldini zdobył prestiżowy tytuł Premio Nazionale Carriera Esemplare „Gaetano Scirea”, który nadawany jest za osiągnięcia piłkarskie oraz nienaganną postawę na boisku.

Dalsze lata przyniosły następne tryumfy ekipie Maldiniego.

AC Milan pokonał odwiecznego rywala – Juventus 3-2 podczas finału Champions League 2002/2003 na Old Trafford, zdobywając tytuł UEFA.

W kolejnym sezonie 2003/2004 drużyna Maldiniego zajęła 2. miejsce w Serie A oraz dotarła do finału Champions League, gdzie przegrała w Stambule z Liverpoolem w historycznym konkursie rzutów karnych, ze względu na kapitalny występ Jerzego Dudka w barwach The Reds („Dudek dance„).

Warto wspomnieć, że Maldini strzelił dla Rossonieri gola już w 1. minucie finału.

W sezonie 2005/2006 bitwa 36-letniego Paulo Maldiniego (AC Milan) przeciwko 20-letniemu Cristiano Ronaldo (Man Utd) wyglądała tak:

AC Milan udało się również zdobyć kolejny tytuł mistrza UEFA Champions League w sezonie 2006/2007 i tym samym wyrównać rachunki z Liverpoolem, pokonując w finale angielski zespół. Drużyna wygrała również Superpuchar Europy pokonując Sevillę 3-1.

W dniu 18.04.2009 Paolo Maldini ogłosił przejście na piłkarską emeryturę wraz z końcem sezonu 2008/2009.
W 2009 roku został nagrodzony za całokształt kariery przez UEFA, a przez hiszpański magazyn piłkarski Marca uhonorowany tytułem „Marca Leyenda”.

Ostatni mecz Maldiniego i pożegnanie:

3. Kariera reprezentacyjna:

• srebro: wicemistrzostwo Świata (MŚ 1994)
• srebro: wicemistrzostwo Europy (ME 2000)
• III miejsce na mistrzostwach Świata (MŚ 1990)
• III miejsce na mistrzostwach Europy (ME 1988)

Paolo Maldini zapisał się również na karach historii jako kluczowy piłkarz włoskiej reprezentacji. Jako członek włoskiej kadry U21, Maldini zadebiutował 12 Listopada 1986 roku – podczas meczu przeciw Austrii, zakończonego wynikiem 0-0. Pierwszym zdobytym przez niego tytułem był brązowy medal na mistrzostwach Europy w 1988 roku po porażce ze Związkiem Radzieckim.

Podczas World Cup 1994 P. Maldini został mianowany zastępcą kapitana włoskiej drużyny i zagrał w 7 meczach reprezentacji. Włosi sięgnęli wówczas po tytuł wicemistrza świata. Zdolności przywódcze Maldiniego zostały szybko docenione, a jego samego mianowano pełnoprawnym kapitanem Squadra Azzura.

Na kolejny znaczący sukces na arenie międzynarodowej Paolo czekał aż 6 lat. Wtedy to Włochy pod jego dowództwem wywalczyły tytuł wicemistrza Europy, ulegając w finale Francji 2-1.

Reprezentacyjna kariera Maldiniego zakończyła się w wieku 34 lat, po kontrowersyjnym wyeliminowaniu Włoch z turnieju World Cup 2002 (sędzia nie uznał dwóch prawidłowo zdobytych przez Italię bramek przeciwko Korei Płd.). Paolo Maldini wystąpił w barwach Włoch aż 126 razy.

4. Paolo Maldini prywatnie

4.1. Rodzina Paolo Maldiniego

W 1994 roku Paolo poślubił byłą wenezuelską modelkę – Adrianę Fossa. Mają dwóch synów:

• Christian (urodzony 14 czerwca 1996)
• Daniel (urodzony 11 października 2001)

Potomstwo, podobnie jak i ojciec, otrzymało kontrakty do gry w młodzikach Milanu.

4.2. Tenis ziemny jako pasja

Wielką pasją Maldiniego jest tenis ziemny. Co ciekawe, w swoim CV ma nawet jedno spotkanie w profesjonalnych rozgrywkach tenisowych – w wieku 49 lat wystąpił w meczu deblowym w challengerze, a jednym z jego przeciwników był… Polak – Tomasz Bednarek.

Po porażce podsumował w swoim stylu epizod na tenisowym korcie: „To było jak pisanie wiersza po latach studiowania matematyki” – skwitował Maldini.

4.3. Biznes Paolo Maldiniego

Il Capitano współprowadzi ze swoim kolegą z murawy (Christianem Vieri) designerską markę odzieżową – Sweet Years.

Kilka lat temu Maldini został współwłaścicielem i dyrektorem sportowym drużyny Miami FC, występującej w amerykańskich rozgrywkach piłkarskich MLS.

5. Dynastia Maldinich – rodzina zwycięzców

Najpierw był Cesare. Wielki piłkarz i trener. W 1968 pojawił się Paolo. Wielki piłkarz, który nie chciał iść trenerską ścieżką.

Presja na sukcesy w piłce nożnej spoczywa na synach Paolo:

6. Maldini – ciekawostki

6.1. Nie będę trenerem

Włoska gwiazda jeszcze przed przejściem na piłkarską emeryturę dała do zrozumienia, że nie ma ambicji bycia trenerem. Mimo tego, Chelsea szybko zaproponowała mu posadę w swoim sztabie szkoleniowym, jednak Maldini szybko odrzucił ofertę Londyńczyków. Paolo nie był również zainteresowany karierą trenerską we włoskiej reprezentacji.

6.2. Wierność Milanowi

Paolo Maldini oddał swoje piłkarskie serce jednemu miastu i jednemu klubowi – AC Milan. W nim stawiał pierwsze piłkarskie kroki. W nim świętował największe tryumfy i w nim rozstał się z futbolem. Jest wzorem do naśladowania dla wielu młodych piłkarzy, dla których pieniądze są ważniejsze niż lojalność, ideały i wartości.

Wielokrotnie wspierał na boisku drużynę w ciężkich chwilach. Posiadał donośny głos, doskonałe umiejętności przywódcze oraz niezwykłą spostrzegawczość. Respekt budził także jego wzrost – 187 cm.

W trakcie 25 sezonów (!) rozegrał ponad 1 000 meczów w barwach AC Milan. Wystąpił w 8 finałach UEFA Champions League. Strzelił łącznie 41 goli, czyli średnio w jednym na 25 spotkań. To bardzo dobry wynik, jak na obrońcę…

6.3. Brak Złotej Piłki

Mimo wspaniałej kariery, Paolo Maldini nie doczekał się uhonorowania Złotą Piłką.

W 1994 roku był trzeci, a w 2003 roku był… trzeci.

Najlepszym piłkarzem zostaje zwykle napastnik, więc Maldini miał bardzo utrudnione zadanie w tej kwestii.

Zapracował na szacunek wielu kibiców, a Zbigniew Boniek uważa, że to właśnie Paolo Maldini jest tym jedynym piłkarzem, który nie dostał Złotej Piłki, a powinien: